Այն, որ Հայաստանի տնտեսությունը օլիգոպոլ է, կարիք չկա մի լավ փիքր անել ու նոր հասկանալ: Առավել ևս, որ դրա մասին բարձրաձայնում են և միջազգային կառույցները, և ընդդիմությունն ու իշխանությունները: ՈՒ ստացվում է այնպես, որ բոլորի քննադատության թիրախում հայտնված սուբյեկտը ի հեճուկս ամենքի սկսում է փթթել, զարգանալ ու նույնիսկ սերտաճել այսպես կոչված մեղադրող կողմի հետ:
Թե չէ ակնհայտ է, որ օլիգոպոլ տնտեսությունների ու տնտեսվարողների նկատմամբ վերահսկողական հանձնառություն ունեցող պետական զանանան կառույցներն այնքան անզոր են, որ նույն օլիգարխների կողմից ընկալվում են որպես շարքային ռեվիզորներ: Զավեշտի թատրոն է հիշեցնում այն, որ բիզնեսի արդար կանոներ ապահովող կամ ավելի ճիշտ դրան կոչված տնտեսական մրցակցության պաշտպանության պետական հանձնաժողովը հազվադեպ համարձակություն է դրսևորում և ֆինանսական տույժի է ենթարկում այս կամ այն օլիգարխին, որի համար տուգանքն ավելին չէ մեկ զավտրիկի գնից:
Եվ ստացվում է այնպես, որ խանութպանը մատերի վրա է խաղացնում մի ողջ պետական համակարգի` իր մանր ու մեծ ԻՆՍՏԻՏՈՒՏՆԵՐՈՎ: Իսկ այդ երկրի քաղաքացիները դատապարտված են ապրել այդ օլիգարխների տնտեսական կապրիզի եվ քաղաքական նկրտումների միջանցքում:,: Մեր կյանքի գրեթե բոլոր ոլորտներում ՊԱՊԱՅՈՒԹՅՈՒՆ անող օլիգարխներն խցանել են բոլոր ոլորտները: Եվ բոլոր հիմքերն ունեն հասարակությանը նետելու Լյուդովիկոս 14-րդի հայտնի մեծախոսությունը`Պետությունն այդ ես եմ...
Այսօր,մեր անվտանգության ամենամեծ սպառնալիքը հենց անպատիժ օլիգարխների դասն է:
Փոքր ու միջինը բիզնեսը ճնշող <<նորօրյա բազազների>> համար մարդը դիտվում է զուտ էժան աշխատուժ, որին ստրկացնում են զանազան միջոցներով`ընդհուպ կուսակցություններին բռնակցումը: Իսկ իշխանական վերին օթյակներում օլիգոպոլ տնտեսությունների դեմ պայքարի մասին <<աֆորիզմիկ իմաստախոսությունները>> սկսում են զայրացնել խիղճ, կրթություն ու արժանապատվություն ունեցող սովորական մարդուն, Նա այսօր լքում է ոչ թե հայրենիքը, այլ այն իրականությունը, որտեղ ստիպված է ընդամենը աշկերտ լինել նրանց, ովքեր ամենեվին էլ, ինչպես սիրում է կրկնել հայրենի դինջ Կառավարը (սայլապանս Կառավարիդ վնաս չէ, կասեր Մեծն Ջիվանին)` գիտելիքահեն իրականության ծնունդ չեն:
Փաստորեն մարդիկ գնում են` փրկելու իրենց վերջին ունեցվածքը` Արժանապատվությունը: Իսկ սա կարող է մի օր անպայման համաժողովրդական ցասումնալից, բայց ամենակարևորը` ուսուցողական ապտակ հասցնել նույն այդ Կառավարին, եթե հավատանք այն մարգարեությանը, թե` ապտակով սնված տղան առանց աստիճան չի լինի…
Комментариев нет:
Отправить комментарий