Երգ` թմբկահարողի (Стукач) մասին
Ամեն մեկը չէ, որ հայտնվում էր խմբում, որ նեղ էր
Ու ես մի անգամ`սահմանված կարգը մերժելու գնով ու շրջանցելու,
Օրերից մի օր բերեցի մեկին`ասելով,-Տղերք,
Նա ինձ հետ է, դե, մի գավաթ իրեն դուք չե ՞ք լցնելու:
Եվ խմում էր նա բոլորի նման, ուրախ էր կարծես,
Մենք ընդունեցինք նորեկին որպես հարազատ եղբոր…
Բայց հաջորդ օրը նա ծախեց բոլոր, բոլորիս առձեռն,
-Սխալվել եմ, ներեք,-ասացի, տեսա արարքը երբ որ:
Դատը չեմ հիշում, չհանդուրժեցի այն, չընդունեցի,
Իսկ հետո`բարակ, սառն, ինչպես շիրիմ, ու որպես դագաղ,
Ախ, թվում էր ինձ, գիշեր է շուրջս մի անթափանցիկ,
Առավել ևս երբ իրոք, իրոք այդպես էլ դա կար:
Բայց կպահպանեմ ուժերս վերջին, տղե’րք, աննկուն,
Նա մտածում է, թե չունեմ ետդարձ իմ մութ զնդանից,
Նա մեզ բոլորիս չափից ավելի շուտ թաղեց, թեկուզ,
Սակայն սխալվեց, ինձ հավատացեք, տղերք սրտակից:
Եվ օրը կգա, չգիտեմ, թե երբ, բայց գալու է այն,
Ու ես կհայցեմ, երբ հատուցումի պահն էլ ընձեռվի..
-Չէ՞, որ ես էի օրերից մի օր ուղեկցել նրան,
Ինձ տվեք ու նա չի փրկվի հաստատ արդար իմ ձեռից:
Վ.Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Այրում են մոմերն ամեն երեկո…
Այրում են մոմերն ամեն երեկո,
Ախ, քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամանակը
Բուժում է վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Ես անդորր չունեմ հոգեմասերում,
Ինչ կար իմ հոգում`գալիքի մեծ փայ,
Նա տարավ իր հետ` առանց ասելու,
Գնաց կայարան, ինքնաթիռ ու ..բայ…
Այրում են մոմերն ամեն երեկո,
Ախ, քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամանակը
Բուժում է վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Իսկ հոգում հիմա`անծիր տափաստան,
Ինչ եք շվարել դատարկ դռներում,
Երգի ծվեններ ու մի սարդոստայն,
Իսկ մնացյալը նա տարավ հեռու:
Երեկոն է արդ վառում մոմերը
Եվ քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամ-օրերը
Բուժում են վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Ախ, հոգուս բոլոր բոլոր երազներն`
Առանց ընկերոջ ու ճանապարհի,
Այնտեղ կգտնեք կիսատ ֆրազներ,
Մնացյալն արդեն` Ֆրանսիա, Փարիզ…
Եվ թող երեկոն ինձ մոմեր վառի
Եվ ուրվագծի ծուխը պատկերդ,
Չեմ ուզում լսել ես հարյուր տարի,
Որ հետո պիտի բուժվեն վերքերը:
1967, Վ.Վիսոցկի
Այրում են մոմերն ամեն երեկո,
Ախ, քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամանակը
Բուժում է վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Ես անդորր չունեմ հոգեմասերում,
Ինչ կար իմ հոգում`գալիքի մեծ փայ,
Նա տարավ իր հետ` առանց ասելու,
Գնաց կայարան, ինքնաթիռ ու ..բայ…
Այրում են մոմերն ամեն երեկո,
Ախ, քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամանակը
Բուժում է վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Իսկ հոգում հիմա`անծիր տափաստան,
Ինչ եք շվարել դատարկ դռներում,
Երգի ծվեններ ու մի սարդոստայն,
Իսկ մնացյալը նա տարավ հեռու:
Երեկոն է արդ վառում մոմերը
Եվ քո պատկերն է ծուխն ուրվագծում,
Չեմ ուզում լսել, որ ժամ-օրերը
Բուժում են վերքն ու տառապանքը ցուրտ:
Ախ, հոգուս բոլոր բոլոր երազներն`
Առանց ընկերոջ ու ճանապարհի,
Այնտեղ կգտնեք կիսատ ֆրազներ,
Մնացյալն արդեն` Ֆրանսիա, Փարիզ…
Եվ թող երեկոն ինձ մոմեր վառի
Եվ ուրվագծի ծուխը պատկերդ,
Չեմ ուզում լսել ես հարյուր տարի,
Որ հետո պիտի բուժվեն վերքերը:
1967, Վ.Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Ախ, ո՞րտեղ էի երեկ
Ախ, որտե՞ղ էի երեկ, չգիտեմ,սպանեք թեկուզ, չեմ մտաբերի…
Միայն հիշում եմ ես ինչ-որ պատեր,
Կլավկային եմ հիշում, հա, նաև իր ընկերուհուն,
Համբուրվում էի ես խոհանոցում երկուսի հետ էլ:
Իսկ առավոտյան բողոքի ցանկն ենկոխոտում բիբս,
Թե տանտիրուհու...մորն եմ վերհիշել,
Թե ուզեցել եմ վախեցնել գիշերն
Ու թռչկոտել մերկ, երգ եմ ոռնացել, թե գեներալ է իմ հայրը, իբր…
Հետո պատռել եմ վերնաշապիկս՝ կրքավանդակիս
խփելով գժված,և բողոքել եմ, թե ինձ ծախեցին ամենքը, փախան,
Եվ ասում են, որ հանգիստ չեմ տվել բոլոր հյուրերին ՝
Թագավորելով իմ ակորդներով կիսագողական …
Հետո, չեմ կոնծել, հոգնել եմ քանզի,
Պարագրկությամբ ամբողջ հատակի՝
Փշրել եմ ազնիվբյուրեղապակին…
Ասում են, իբր, պատերն էլ ամբողջ
Գինով ցողեցի,Իսկ պատուհանից ներքև եմ նետել
սուրճի սպասքը թանկ ու գեղեցիկ…
Ոչ ոք չի զորել ինձ մի բան ասել,
Իսկ հետո դանդաղ տեղի է տվել համբերությունը,
Վրա են տվել, թեվերս կապել ու եկել հախից
Իսկ վերջում արդեն ծաղրել են ա՜խ, ինձ…
Թքել է, այդպես, մեկը իմ դեմքին
Բերանիս մեջ էլ օղի են լցրել,
Իսկ ինչ-որ պարող ոտքերով հետո խփել է փորիս,
Եվ խղճացել է ինձ միայն մեկը՝
մի ջահել այրի՝շա՜տ առաքինի՝
հավատարմությա՜մբ,հիշելով նաև,
Կամ գուցե ինձ էլ նմանեցնելով իր այն նախկինին…
Հետո, ասում են, գույնս գցել եմ նեղ խոհանոցում,
Ձեվացրել, իբր գնում եմ, ահա,ինձ կարգի բերեմ
-Արձակե՛ք, ինձ, դե՛.-գոչել եմ խմած,-Վերջացա՛վ, հանգի՛ստ,
…Քանդել են ձեռքիս կապերը, սակայն
Պատառաքաղներն ինձնից թաքցրած…
Եվ այստեղ, ահա, սկսվել է մի հիմնական շոու,
Որ չես էլ պատմի եվ ոչ մի բառով,
Ես իմ ձեռքերի գերբնական ուժով
Որպես վիրավոր,հիշաչար գազան,
Հրաժեշտից առաջ հրաշք եմ սեպել.
Ջարդել եմ բոլոր պատուհանները
Եվ պատշգամբն դուռն եմ ցած նետել:
…Ախ, որտե՞ղ էի երեկ, չգիտեմ…
Միայն գունավոր պատեր եմ հիշում,
Եվ որպես արդյունք՝ այլանդակ մի դեմք,
Թե՞ դեմք չէր, թվաց միայն մշուշում,
Եվ ուր պիտ գնամ վնասված դեմքով՞…Բայց եթե ճիշտ է, այդպես է եղել,
Ի՞նչ է մնում ինձ, պարզապես պառկել,
Կամ մեռնել ու Վերջ…
Սակայն ինձ օգնեց այրին նամուսով-
Խորը գթությամբ ներս առավ նա ինձ,
որ ապրենք, ապրենք՝ արդեն երկուսով…
Վլադիմիր Վիսոցկի
Ախ, որտե՞ղ էի երեկ, չգիտեմ,սպանեք թեկուզ, չեմ մտաբերի…
Միայն հիշում եմ ես ինչ-որ պատեր,
Կլավկային եմ հիշում, հա, նաև իր ընկերուհուն,
Համբուրվում էի ես խոհանոցում երկուսի հետ էլ:
Իսկ առավոտյան բողոքի ցանկն ենկոխոտում բիբս,
Թե տանտիրուհու...մորն եմ վերհիշել,
Թե ուզեցել եմ վախեցնել գիշերն
Ու թռչկոտել մերկ, երգ եմ ոռնացել, թե գեներալ է իմ հայրը, իբր…
Հետո պատռել եմ վերնաշապիկս՝ կրքավանդակիս
խփելով գժված,և բողոքել եմ, թե ինձ ծախեցին ամենքը, փախան,
Եվ ասում են, որ հանգիստ չեմ տվել բոլոր հյուրերին ՝
Թագավորելով իմ ակորդներով կիսագողական …
Հետո, չեմ կոնծել, հոգնել եմ քանզի,
Պարագրկությամբ ամբողջ հատակի՝
Փշրել եմ ազնիվբյուրեղապակին…
Ասում են, իբր, պատերն էլ ամբողջ
Գինով ցողեցի,Իսկ պատուհանից ներքև եմ նետել
սուրճի սպասքը թանկ ու գեղեցիկ…
Ոչ ոք չի զորել ինձ մի բան ասել,
Իսկ հետո դանդաղ տեղի է տվել համբերությունը,
Վրա են տվել, թեվերս կապել ու եկել հախից
Իսկ վերջում արդեն ծաղրել են ա՜խ, ինձ…
Թքել է, այդպես, մեկը իմ դեմքին
Բերանիս մեջ էլ օղի են լցրել,
Իսկ ինչ-որ պարող ոտքերով հետո խփել է փորիս,
Եվ խղճացել է ինձ միայն մեկը՝
մի ջահել այրի՝շա՜տ առաքինի՝
հավատարմությա՜մբ,հիշելով նաև,
Կամ գուցե ինձ էլ նմանեցնելով իր այն նախկինին…
Հետո, ասում են, գույնս գցել եմ նեղ խոհանոցում,
Ձեվացրել, իբր գնում եմ, ահա,ինձ կարգի բերեմ
-Արձակե՛ք, ինձ, դե՛.-գոչել եմ խմած,-Վերջացա՛վ, հանգի՛ստ,
…Քանդել են ձեռքիս կապերը, սակայն
Պատառաքաղներն ինձնից թաքցրած…
Եվ այստեղ, ահա, սկսվել է մի հիմնական շոու,
Որ չես էլ պատմի եվ ոչ մի բառով,
Ես իմ ձեռքերի գերբնական ուժով
Որպես վիրավոր,հիշաչար գազան,
Հրաժեշտից առաջ հրաշք եմ սեպել.
Ջարդել եմ բոլոր պատուհանները
Եվ պատշգամբն դուռն եմ ցած նետել:
…Ախ, որտե՞ղ էի երեկ, չգիտեմ…
Միայն գունավոր պատեր եմ հիշում,
Եվ որպես արդյունք՝ այլանդակ մի դեմք,
Թե՞ դեմք չէր, թվաց միայն մշուշում,
Եվ ուր պիտ գնամ վնասված դեմքով՞…Բայց եթե ճիշտ է, այդպես է եղել,
Ի՞նչ է մնում ինձ, պարզապես պառկել,
Կամ մեռնել ու Վերջ…
Սակայն ինձ օգնեց այրին նամուսով-
Խորը գթությամբ ներս առավ նա ինձ,
որ ապրենք, ապրենք՝ արդեն երկուսով…
Վլադիմիր Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Ես ձեզ կպատմեմ, թե ինչ կլինի…
Ես ձեզ կպատմեմ, թե ինչ կլինի,
Նոր հորիզոններ կբացեմ ձեր դեմ,
Պատմաբանները քարկոծեն թեկուզ,
Որ զուգահեռներ տանել չգիտեմ:
Կվերադառնան ի շրջան իրենց
Մրրիկները ուշ, կամ, գուցե, կանուխ,
Կհալչեն մի օր սառույցներն ամեն`
Կորչելով անծիր, անհայտ օվկիանում
Երփներանգ, բոլոր երազները պիտ
Գան ու թուլացնեն դարերի նյարդը,
Եվ այդ ժամանակ չար ու բարիներ
Պիտ երջանկանաք, խաղաղվեք արդեն:
Դա լինելու է այսպես, թե այնպես,
Չեմ ասի, թե երբ, բայց գիտեմ`այդ է,
Եթե լացում են մարդիկ հյուսիսում,
Հաստատ կլացի հարավի մարդը:
Եվ ոչ Չինգիզ խանի հորդան, այդժամ,
Ոչ ձիու դոփյունն ու շաչը սրի-
Այլ միլիարդավոր գավերը խմած
Հեղեղեն պիտի հողն այս մեղսալի…
Վ.Վիսոցկի
Ես ձեզ կպատմեմ, թե ինչ կլինի,
Նոր հորիզոններ կբացեմ ձեր դեմ,
Պատմաբանները քարկոծեն թեկուզ,
Որ զուգահեռներ տանել չգիտեմ:
Կվերադառնան ի շրջան իրենց
Մրրիկները ուշ, կամ, գուցե, կանուխ,
Կհալչեն մի օր սառույցներն ամեն`
Կորչելով անծիր, անհայտ օվկիանում
Երփներանգ, բոլոր երազները պիտ
Գան ու թուլացնեն դարերի նյարդը,
Եվ այդ ժամանակ չար ու բարիներ
Պիտ երջանկանաք, խաղաղվեք արդեն:
Դա լինելու է այսպես, թե այնպես,
Չեմ ասի, թե երբ, բայց գիտեմ`այդ է,
Եթե լացում են մարդիկ հյուսիսում,
Հաստատ կլացի հարավի մարդը:
Եվ ոչ Չինգիզ խանի հորդան, այդժամ,
Ոչ ձիու դոփյունն ու շաչը սրի-
Այլ միլիարդավոր գավերը խմած
Հեղեղեն պիտի հողն այս մեղսալի…
Վ.Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Սոնետ 20
Ձեր գեղեցկության մասին լռում եմ երգ ու տողում իմ
Եվ դրանից է, որ հոգիս պատեց մեղք ու մեղանչում,
Հավատա, այնպես ուզում եմ ուղղել այդ բացթողումը
Դեպի առաջին մեր հանդիպումն եմ հուշերով թռչում…
Սակայն տեսնում եմ, ուժերից վեր է, բեռն իմ ուսով չէ,
Այստեղ չի փրկի իմացությունս, խելքս ու հնար,
Նա գիտի, ավաղ, զուր է, անիմաստ նրան ներշնչել,
Բորբոքել հոգի եվ մարմին, եվ սիրտ՝ ճկելով քնար:
Ախ, քանի անգամ խենթությունների ուղին եմ բռնել,
Բայց իմ բերանից երբեք դուրս չեկավ ձայն-խոստավանք,
Ես՝ հեգս ինչպե՞ս նման բարձրությամբ անվախ սավառնեմ:
Եվ մեկ անգամ չէ, որ սահեցրել եմ փետուրը թղթին,
Բայց դողացել են ձեռքս վերստին եվ միտքս՝ անկար՝
Առաջին բառից, առաջին բառով…ո՛չ վերջին անգամ …
Ֆրանչեսկո Պետրարկա
_____________________________________________________________________________________________
***
Ես չեմ սիրում ելքեր` բախտախնդիր, ահեղ,
Ես չեմ հոգնում կյանքից, և սիրում եմ դեռ կույր,
Ես չեմ սիրում տարվա յուրաքանչյուր պահն էլ,
Երբ չեմ երգում այդժամ, երբ որ ես չեմ երգում:
Ես չեմ սիրում, օ, ոչ, սառը ցինիզմն անդուր,
Չեմ հավատում հույզի հրավառքին պայծառ
Չեմ էլ սիրում, երբ որ նամակներս է կարդում
Ինչ-որ մեկը` կանգնած իմ թիկունքում անձայն:
Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Քաղաքային ռոմանս
Զբոսնում էի մի օր քաղաքում,
Երբ բախում եղավ, հայհոյանք, կռիվ.
Ոստիկանական հին բաժանմունքում
Ես տեսա նրան. դե եկ`մի մեռիր…
Ինչու՞ էր այնտեղ, չգիտեմ, չէ, այդ,
(ր անձնագիրն էր ստանում գուցե),
Երիտասարդ էր, գեղեցիկ, ճերմակ,
Հետո վճռեցի ես հետախուզել:
Հետևում էի նրան ու խորհում.
Ի՞նչ ասեմ փերուն, ախ, խուլիգան եմ…
Խմեցի մի քիչ (այդ ո՞վ չի խմում)
Եվ որոշեցի ռեստորան տանել:
Ամբոխն էր արդեն ետևից ընկած,
(Խանդե՞լ էր տալիս, բայց իր ինչի՞ն եմ),
Երբ հանկարծ տեսա, որ մի շան ցնկնած
Բարևեց նրան..իջա դնչին ես…
Հետո ընթրեցինք, պատվերներ բազում,
Փողն հոսեց գետի պես ու ավելի…
Դե, մի երգ էլ, հեյ, մենք չենք վռազում,
Լավ, վերջին երգը, այո, Ժուրավլի…
Մինչև լուսաբաց տվի խոստումներ,
Կրկնում էի նորից ինչ-որ բան,
-Ախ, իմ առաջին հայացքի դու սեր
Չէ, ես չեմ մտել ուրիշի գրպան:
-Կորցրել եմ կյանքս, ինձ կրծքիդ սեղմիր…
Փղձկում էի` ջախջախված գինով,
Երբ հանկարծ շարժեց շուրթերը մեղմիվ.
-Ոչինչ, կտրվեմ քեզ հարմար գնով…
Ես ճերմակ ծտի դեմքին խփեցի,
Արյունս եռած (հոլովվեց մերը)-
Հասկացա` ինչ էր անում մլիցի
մոտ իմ առաջին հայացքի սերը…
Վ.Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
* * *
Սիրում էի կանանց, երես առածներին,
Օրս օր չէր լինի՝ առանց մի նոր փերու,
Շուրթից շուրթ էր անցնում ասքն իմ արկածների,
Եվ քաղաքը սիրույս առասպելն էր գրում:
Այդպես, հանկարծ մի օր ծովեզերքին ամա
(Ձեզ ճիշտ բան եմ ասում, ինչու՞ եք ծիծաղում)
Հանդիպեցի նրան՝ ինչ-որ անհայտ դամա՝
Մեկը բազումներից կյանքիս անցած ուղու…
Բնությունը նրա, օ՜, անծայր էր, շքե՜ղ,
Նա բաց հոգի ուներ, մերկ էր հոգին՝ զրոո՜…
Նրա մարմինն ամբողջ ցանկությունս ճկեց,
Սակայն զուր է, քանզի չունեմ նույնիսկ գրոշ:
Որպես նվեր, ինչ խոսք, նա մատանի կուզի,
Այցելություն պանդոկ, օծանելիք քիչ թանկ,
Փոխարենը հաճույք-բավարարում, օ՜, զիլ՝
Նրա կասկածելի, գաղտնի ծառայությամբ:
«Գիտե՞ս, պիտի անկեղծ խոստովանեմ, Վասյա,
Ամենաթանկը քեզ կնվիրեմ անդարձ»:
Ես ասացի. «Հարյուր ռուբլի կտամ, ասա,
Համաձա՞յն ես դրան…»: Նա նեղացավ, գնաց…
Օ՜, չարացած ձիեր ասես լինեն կանայք.
Կվրնջան ցասկոտ՝ սանձը ատամներում:
Ես իրավունք ունեմ, գուցե, չհասկանալ,
Սակայն պարզ է, որ նա նեղված գնաց հեռու:
…Հետո, մեկ ամիս անց, դադարեցին կրքերն
Ու նա վերադարձավ՝ որպես խոնարհ կնիկ,
Դուք կարող եք խնդալ, իմ ասածը հերքել,
Բայց ինձ թվաց, թե նա դեմ չէ ասված գնին…
Հեղինակ՝ Վլադիմիր Վիսոցկի
Սիրում էի կանանց, երես առածներին,
Օրս օր չէր լինի՝ առանց մի նոր փերու,
Շուրթից շուրթ էր անցնում ասքն իմ արկածների,
Եվ քաղաքը սիրույս առասպելն էր գրում:
Այդպես, հանկարծ մի օր ծովեզերքին ամա
(Ձեզ ճիշտ բան եմ ասում, ինչու՞ եք ծիծաղում)
Հանդիպեցի նրան՝ ինչ-որ անհայտ դամա՝
Մեկը բազումներից կյանքիս անցած ուղու…
Բնությունը նրա, օ՜, անծայր էր, շքե՜ղ,
Նա բաց հոգի ուներ, մերկ էր հոգին՝ զրոո՜…
Նրա մարմինն ամբողջ ցանկությունս ճկեց,
Սակայն զուր է, քանզի չունեմ նույնիսկ գրոշ:
Որպես նվեր, ինչ խոսք, նա մատանի կուզի,
Այցելություն պանդոկ, օծանելիք քիչ թանկ,
Փոխարենը հաճույք-բավարարում, օ՜, զիլ՝
Նրա կասկածելի, գաղտնի ծառայությամբ:
«Գիտե՞ս, պիտի անկեղծ խոստովանեմ, Վասյա,
Ամենաթանկը քեզ կնվիրեմ անդարձ»:
Ես ասացի. «Հարյուր ռուբլի կտամ, ասա,
Համաձա՞յն ես դրան…»: Նա նեղացավ, գնաց…
Օ՜, չարացած ձիեր ասես լինեն կանայք.
Կվրնջան ցասկոտ՝ սանձը ատամներում:
Ես իրավունք ունեմ, գուցե, չհասկանալ,
Սակայն պարզ է, որ նա նեղված գնաց հեռու:
…Հետո, մեկ ամիս անց, դադարեցին կրքերն
Ու նա վերադարձավ՝ որպես խոնարհ կնիկ,
Դուք կարող եք խնդալ, իմ ասածը հերքել,
Բայց ինձ թվաց, թե նա դեմ չէ ասված գնին…
Հեղինակ՝ Վլադիմիր Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
Սոնետ 11
Բերանդ, ձայնդ և յուրաքանչյուր ծամդ, օ, չքնաղ-
Ես դրանց քաղցից թափառում եմ լուռ, զուր ու չքնած,
Եվ չեմ զորանա հացիվ, քանի դեռ Արևագալը
Ճնշում է: Իսկ ես որոնում եմ դեռ մոտեցող քայլդ:
Առանց ծիծաղիդ վարարուն ձայնի՝ քաղցած եմ,
Օ, սեր,առանց ցորնագույն ձեռքերիդ, ավաղ, անկար եմ խոսել,
Եվ առանց քո նուրբ եղունգաքարի՝ հեգ եմ, անկշտում,
Քո մաշկը, որպես չհամտեսած նուշ, այնքան եմ պաշտում:
Ես կխմեի գեղեցկությունդ կախարդիչ էլի,
Եվ տնկած քիթդ, որ իշխում է քո դեմքին վերամբարձ,
Եվ անորսալի ստվերը քո նուրբ, նուրբ թարթիչների:
Այդպես սովահար, ես կգամ նորից, փնտրելով անդարձ
Բույրդ, հետքերդ, և կհոտոտեմ քո սիրտն էլ եռուն՝
Հանց վայրի լուսան՝ Կիտրատուեի տափաստաններում…
Պաբլո Ներուդա
_____________________________________________________________________________________________
...Ես վաղուց արդեն հասկացել եմ, ՎԵՐՋ, ախ, չերգել իզուր,
Էլ ոչ մի դեպքում երազ չտեսնել, չերազել, օ,
Ոչ,Քանզի խաբկանքի, ստի թելով են օրերը կիզում,
Եվ տեսիլներ են լոկ եղել բոլոր խոսքերը կնոջ:
Հեղինակ`Վ.Վիսոցկի
Էլ ոչ մի դեպքում երազ չտեսնել, չերազել, օ,
Ոչ,Քանզի խաբկանքի, ստի թելով են օրերը կիզում,
Եվ տեսիլներ են լոկ եղել բոլոր խոսքերը կնոջ:
Հեղինակ`Վ.Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ
Սիրում եմ հիմա,
Ո’չ թաքուն, ահա,
Ինձ քո շողերն են այրում`մինչ ու դեռ:
Եվ սիրում եմ քեզ
Ժպիտով, հրկեզ,
Երեկ`ՉԵՄ ՈՒԶՈՒՄ,
վա՞ղը` ՉԳԻՏԵՄ:
Սիրել եմ: Ախ, ինձ
Մնաց լոկ թախիծ.
Թևաթափ արիր քո սիրով անսեր…
Ախ, օտարոտի,
Չնայած խոսքն է
Մեծն պոետի.
-«Ես Ձեզ սիրել եմ, գուցե դեռ կա սեր…»
Վիսոցկի
Սիրում եմ հիմա,
Ո’չ թաքուն, ահա,
Ինձ քո շողերն են այրում`մինչ ու դեռ:
Եվ սիրում եմ քեզ
Ժպիտով, հրկեզ,
Երեկ`ՉԵՄ ՈՒԶՈՒՄ,
վա՞ղը` ՉԳԻՏԵՄ:
Սիրել եմ: Ախ, ինձ
Մնաց լոկ թախիծ.
Թևաթափ արիր քո սիրով անսեր…
Ախ, օտարոտի,
Չնայած խոսքն է
Մեծն պոետի.
-«Ես Ձեզ սիրել եմ, գուցե դեռ կա սեր…»
Վիսոցկի
_____________________________________________________________________________________________
* * *
Եղել է, այո, որ սիրել եմ ու անվերջ տառապել,
Եղել է այնպես, որ երազել եմ լոկ նրա մասին,
Տեսել եմ նրան երազիս խորքում ու… երազ որպես,
Որ ամազոնյան ձիուն էր բազմել վեհ, նորահարսի:
Բոլոր գրքերի իմաստնությունից ի՞նչ մնաց գլխում,
Երբ կարող էր ինձ կործանել մի օր շուրթը կանացի,
Ձեզ ի՞նչ է եղել, իմ երազների Թագուհի տխուր,
Ձեզ ի՞նչ պատահեց, ախ երջանկություն դու իմ թափանցիկ…
Իսկ հիշու՞մ ես դու, երբ որ օրերում այն երանելի
Գարնան մեջ այնպես լողում էր հոգին մեր սիրաթավիշ
Եվ գլուխն էր մեր լողում կրակում անելանելի,
Թվում էր` չկան, հեռու են արդեն ցավ, կարոտ ու վիշտ:
Եվ ի՞նչ է այժմ (թեկուզ պատրաստ եմ քեզ համար մեռնել),
Անառիթ լացում և արցունքում եմ` ծիծաղի խաբսով:
Քանզի Ձեր արյունն ապրում է հուշի խորը ձմեռներ`
Ապրելու վախից ու ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ…Ավաղ ու ափսոս…
Ես վաղուց արդեն հասկացել եմ, ՎԵՐՋ, ախ, չերգել իզուր,
Էլ ոչ մի դեպքում երազ չտեսնել, չերազել, օ, Ոչ,
Քանզի խաբկանքի, ստի թելով են օրերը կիզում,
Եվ տեսիլներ են լոկ եղել բոլոր խոսքերը կնոջ:
Եվ իմ տոնական հանդերձանքն եմ ես զայրագին վառում,
Լարերն եմ պատռում, ազատագրված խելագարվելուց.
Չեմ ուզում լինել թափանցիկ հույսի գերին աշխարհում,
Խաբկանքի կուռքեր չեմ խոնարհվի ձեզ, ես կուշտ եմ վաղուց…
Հեղինակ` Վ.ՎԻսոցկի
Եղել է, այո, որ սիրել եմ ու անվերջ տառապել,
Եղել է այնպես, որ երազել եմ լոկ նրա մասին,
Տեսել եմ նրան երազիս խորքում ու… երազ որպես,
Որ ամազոնյան ձիուն էր բազմել վեհ, նորահարսի:
Բոլոր գրքերի իմաստնությունից ի՞նչ մնաց գլխում,
Երբ կարող էր ինձ կործանել մի օր շուրթը կանացի,
Ձեզ ի՞նչ է եղել, իմ երազների Թագուհի տխուր,
Ձեզ ի՞նչ պատահեց, ախ երջանկություն դու իմ թափանցիկ…
Իսկ հիշու՞մ ես դու, երբ որ օրերում այն երանելի
Գարնան մեջ այնպես լողում էր հոգին մեր սիրաթավիշ
Եվ գլուխն էր մեր լողում կրակում անելանելի,
Թվում էր` չկան, հեռու են արդեն ցավ, կարոտ ու վիշտ:
Եվ ի՞նչ է այժմ (թեկուզ պատրաստ եմ քեզ համար մեռնել),
Անառիթ լացում և արցունքում եմ` ծիծաղի խաբսով:
Քանզի Ձեր արյունն ապրում է հուշի խորը ձմեռներ`
Ապրելու վախից ու ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ…Ավաղ ու ափսոս…
Ես վաղուց արդեն հասկացել եմ, ՎԵՐՋ, ախ, չերգել իզուր,
Էլ ոչ մի դեպքում երազ չտեսնել, չերազել, օ, Ոչ,
Քանզի խաբկանքի, ստի թելով են օրերը կիզում,
Եվ տեսիլներ են լոկ եղել բոլոր խոսքերը կնոջ:
Եվ իմ տոնական հանդերձանքն եմ ես զայրագին վառում,
Լարերն եմ պատռում, ազատագրված խելագարվելուց.
Չեմ ուզում լինել թափանցիկ հույսի գերին աշխարհում,
Խաբկանքի կուռքեր չեմ խոնարհվի ձեզ, ես կուշտ եմ վաղուց…
Հեղինակ` Վ.ՎԻսոցկի
_________________________________________________________________
* * *
Դատարանում, դրախտի մեջ, թե դժոխքի
Նա կսեպի հայցորդներին հետևյալը.
«Ես սիրել եմ երկու կանանց՝ որպես մեկի,
Թեև նրանք զույգեր չէին, թեև այլ են»:
Միևնույն է, թե ինչ կասեն, մեկ է արդեն.
Չլսելով նույնիսկ նրանց պատասխանը,
Նա կգնա, ախ, դառնացած ու դալկադեմ,
Կհեռանա՝ պինդ փակելու պատուհանը…
Հեղինակ՝ Անդրեյ Վոզնեսենսկի
Դատարանում, դրախտի մեջ, թե դժոխքի
Նա կսեպի հայցորդներին հետևյալը.
«Ես սիրել եմ երկու կանանց՝ որպես մեկի,
Թեև նրանք զույգեր չէին, թեև այլ են»:
Միևնույն է, թե ինչ կասեն, մեկ է արդեն.
Չլսելով նույնիսկ նրանց պատասխանը,
Նա կգնա, ախ, դառնացած ու դալկադեմ,
Կհեռանա՝ պինդ փակելու պատուհանը…
Հեղինակ՝ Անդրեյ Վոզնեսենսկի
__________________________________________________________________
Գրառում՝ ալբոմի մեջ
Թող որ ալբոմիդ էջերում ես լոկ բանաստեղծություն,
Գրառում եմ մի, որ աղբյուրի պես երգում է մանր,
Բայց դու ես դարձել լավագույն գիրքս, իսկ իմ հին տանը
Գրքերը շատ են, կազմում են ամբողջ համաստեղություն:
Թող որ ցողուն եմ, որ ակնթարթում քո լուսապայծառ
Պահվում է միայն գրքերիդ խորքում, թոշնելով անծես,
Բայց դու ինձ համար ծաղկաստան եղար ու ծաղկահանդես,
Դու անուշահոտ և իմ անթառամ ծաղիկը դարձար:
Ախ, թող որ այդպես, բայց եթե հանկարծ տխրությամբ քո խեղճ
Մատներդ սահեն հենց այն էջերով, ուր գիր եմ, ցողուն,
Կհիշես հաստատ ամեն, ամեն ինչ՝ հույզով ողողուն,
Կզսպես ճիչդ…Թող որ ես լինեմ գիր՝ ալբոմիդ մեջ…
Հեղինակ՝Մարինա Ցվետաևա
_____________________________________________________________________
* * *
Ախ, քեզ այցելել,
Որպեսզի
նորից
քո ձայնը լսել...
Նստել աթոռին,
Չխոսել
Ոչինչ,
(բայց հոգում ցնորք,
Հոգում` սիրաճիչ)…
Գալ,
Դուռդ թակել`
Մեռնել-հառնելով,
Եվ երջանկությանն
Սպասել քո փակ,
փակ քո դռներում:
Ախ, թե իմանաս,
Իմանաս
Թե այդ,
Ուսդ կթոթվես,
Կժտաս թերատ.
-Հիմարություն է,-
Ինձ կշպրտես,-
Սիրահարվել է,
Սիրահարիս
Տես:
Ու կպտտվես
Սենյակի
Մեջ քո
Խտուտածաղկի
Օդ-թեթևությամբ
Ու..ծաղկի մեջքով.
(Ծաղիկ ես`մեկ է, որ կողմից նայես)…
Եվ քո ժպիտը
Գետակի նման
Կլցվի շուրջս…
Սակայն,
Դու ժպտա,
ծիծաղիր, իմ գիժ,
Դու ինչ էլ անես`ես քեզ կսիրեմ …մինչ վերջին շունչս
Հեղ.` Ռ.Ռոժդեստվենսկի
Ախ, քեզ այցելել,
Որպեսզի
նորից
քո ձայնը լսել...
Նստել աթոռին,
Չխոսել
Ոչինչ,
(բայց հոգում ցնորք,
Հոգում` սիրաճիչ)…
Գալ,
Դուռդ թակել`
Մեռնել-հառնելով,
Եվ երջանկությանն
Սպասել քո փակ,
փակ քո դռներում:
Ախ, թե իմանաս,
Իմանաս
Թե այդ,
Ուսդ կթոթվես,
Կժտաս թերատ.
-Հիմարություն է,-
Ինձ կշպրտես,-
Սիրահարվել է,
Սիրահարիս
Տես:
Ու կպտտվես
Սենյակի
Մեջ քո
Խտուտածաղկի
Օդ-թեթևությամբ
Ու..ծաղկի մեջքով.
(Ծաղիկ ես`մեկ է, որ կողմից նայես)…
Եվ քո ժպիտը
Գետակի նման
Կլցվի շուրջս…
Սակայն,
Դու ժպտա,
ծիծաղիր, իմ գիժ,
Դու ինչ էլ անես`ես քեզ կսիրեմ …մինչ վերջին շունչս
Հեղ.` Ռ.Ռոժդեստվենսկի
_____________________________________________________________________
Ես նրան չեմ սիրում, չեմ սիրում…
Ես նրան չեմ սիրում, չեմ սիրում,
Սովորույթ է և ուժ անպատեհ,
Բայց ինչու՞բռնկում է հրդեհ,
Երբ նայում եմ, երբ ինքն է խոսում:
Արդյոք ի ՞նչ եմ գտել նրա մեջ`
Խոսքերի մեջ նրա, ժպիտի,
Աչքերում` լայնաբաց ու ինտիմ,
Ստվերում եթերյա, բայց անշեջ:
Եվ ինչու՞ է այնպես դառնավուն
Ու այնպես հաճելի, երբ նա կա,
Ի՞նչ հուզում է, թրթիռ գերբնական,
Հրաժեշտին, երբ որ ձեռքն եմ բռնում:
Ախ, ինչի ՞ց է, որ ես ակնապիշ
Դեռ նրան եմ նայում չարացած,
Ու նայում եմ կարծես` վախեցած,
Թե տեսիլն այդ չկորչի կեսճամփին:
Իմ աչքերն իր աչերի ծիրում`
Սրտատուփն եմ ուզում իր բանալ,
Մեղեդին…Չեմ կարող հասկանալ.
Չէ որ չեմ սիրում ես, չե’մ սիրում…
Հեղինակ` Ապոլոն Գրիգորև
_____________________________________________________________________
Բալլադ՝ դրախտ գնալու մասին...
Ահա՛, տոմսը քո, սա էլ՝ վագոնդ,
Ընտիր է արված ամեն բան, հատու՛կ,
Եվ ընտրյալ ես դու, զի պահը քոնն է՝
Տեսնել երազներ վառն, անընդհատում։
Ու ետևում է ամեն ինչ արդեն,
Չկա ոչ մի հետք, փախուստ ու հանցանք,
Մաքուր ես, ահա, քեզ մեղք չեն բարդել,
Գնացքդ նստիր ու սուրա արձակ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Ձմեռ։ Կայարան։ Արցունքդ՝ սրբիր,
Դրանք չեն տեսնում երջանիկները,
ովքեր կույր են քիչ ու խուլ են՝
Սրբիհամեմատ, թե դեռ ապրում է Տերը։
Նա կհանդիպի Տիրոջն այն միակ,
Եվ կփոխանցի բարևդ, ի դեպ,Եվ կասի
Նրան՝ մի քիչ խորամանկ,
թե դերասան չենք հայելու, իր դեմ...
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Եզակիներն են քնում դրախտում,
դեռ քնահարամ մի վեճ կսարքեն,
հետո կըերգեն, իմ պես անխախտուն,
մեկը՝ կսիրի, էն մյուսն էլ...առ քեզ...
Մեր պես կլքեն դատարկ պատերն այս
Որդիներն ամեն, թոռնիկներ ու ծոռ,
Աստված, չարասցե, լինի պատերազմե
կողի վիզը որ չմնա ծուռ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Դու թքած ունես ամենքի վրա,
Հորիզոնական հաճելի դիրքում,
Դեռ մտմտալով սատանի ֆրազ,
Վայելքի թերթվող, հնամաշ գրքում։
Կարթնացնի քնից քեզ վերակացուն
ու ցած կնետի...ներքևն այս նեխած՝
այս բացիլակիր, արյունած, լացող,
բայց կյանքը սիրող՝ հանց որբ երեխա...
Բայց քանի դեռ կա մեկնելու հնար՝
դեպի երջանիկ Եդեմ ու Եթեր,
քեզ բարի Ճամփա, դու բարով գնաս,
Թե տեսնես Աստծուն, բարևիր թեթև...
Հեղինակ` Վ. Վիսոցկի
Ահա՛, տոմսը քո, սա էլ՝ վագոնդ,
Ընտիր է արված ամեն բան, հատու՛կ,
Եվ ընտրյալ ես դու, զի պահը քոնն է՝
Տեսնել երազներ վառն, անընդհատում։
Ու ետևում է ամեն ինչ արդեն,
Չկա ոչ մի հետք, փախուստ ու հանցանք,
Մաքուր ես, ահա, քեզ մեղք չեն բարդել,
Գնացքդ նստիր ու սուրա արձակ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Ձմեռ։ Կայարան։ Արցունքդ՝ սրբիր,
Դրանք չեն տեսնում երջանիկները,
ովքեր կույր են քիչ ու խուլ են՝
Սրբիհամեմատ, թե դեռ ապրում է Տերը։
Նա կհանդիպի Տիրոջն այն միակ,
Եվ կփոխանցի բարևդ, ի դեպ,Եվ կասի
Նրան՝ մի քիչ խորամանկ,
թե դերասան չենք հայելու, իր դեմ...
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Եզակիներն են քնում դրախտում,
դեռ քնահարամ մի վեճ կսարքեն,
հետո կըերգեն, իմ պես անխախտուն,
մեկը՝ կսիրի, էն մյուսն էլ...առ քեզ...
Մեր պես կլքեն դատարկ պատերն այս
Որդիներն ամեն, թոռնիկներ ու ծոռ,
Աստված, չարասցե, լինի պատերազմե
կողի վիզը որ չմնա ծուռ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Դու թքած ունես ամենքի վրա,
Հորիզոնական հաճելի դիրքում,
Դեռ մտմտալով սատանի ֆրազ,
Վայելքի թերթվող, հնամաշ գրքում։
Կարթնացնի քնից քեզ վերակացուն
ու ցած կնետի...ներքևն այս նեխած՝
այս բացիլակիր, արյունած, լացող,
բայց կյանքը սիրող՝ հանց որբ երեխա...
Բայց քանի դեռ կա մեկնելու հնար՝
դեպի երջանիկ Եդեմ ու Եթեր,
քեզ բարի Ճամփա, դու բարով գնաս,
Թե տեսնես Աստծուն, բարևիր թեթև...
Հեղինակ` Վ. Վիսոցկի
_________________________________________________________________
Ահա և ավարտվեց...
Ահա և ավարտվեց։ Սպասում եմ հաջորդ քայլին, ա՛յլ քաղաքում,
Փափագում ենք, սակայն, հույսեր, հույսեր, հույսեր-անհուսորեն էլի՛,
Փրկություն է ճչում շարունակվող մի հույս և ցավն է աղմկում,
Թե՞ այդ հավքն է՝ չվող դեպի հարավ տաքուկ, դեպի իր սիրելին։
Եվ ես, ահա, մի նոր նամակի եմ սպասում, նամակի եմ սպասու՜մ,
Ա՜խ, ուզում եմ նորից տեղեկանալ քեզնից, թեկուզ մի լուր ցավոտ,
Ես հայացք եմ հառել դեպի մութը անկյանք՝ անրջելով ասուպ,
Գոնե, գրիր, ասեմ, թե ինչպես է գրվում, բառն այս հիմար...Կարոտ...
Հեղինակ` Վ. Վիսոցկի
Ահա և ավարտվեց։ Սպասում եմ հաջորդ քայլին, ա՛յլ քաղաքում,
Փափագում ենք, սակայն, հույսեր, հույսեր, հույսեր-անհուսորեն էլի՛,
Փրկություն է ճչում շարունակվող մի հույս և ցավն է աղմկում,
Թե՞ այդ հավքն է՝ չվող դեպի հարավ տաքուկ, դեպի իր սիրելին։
Եվ ես, ահա, մի նոր նամակի եմ սպասում, նամակի եմ սպասու՜մ,
Ա՜խ, ուզում եմ նորից տեղեկանալ քեզնից, թեկուզ մի լուր ցավոտ,
Ես հայացք եմ հառել դեպի մութը անկյանք՝ անրջելով ասուպ,
Գոնե, գրիր, ասեմ, թե ինչպես է գրվում, բառն այս հիմար...Կարոտ...
Հեղինակ` Վ. Վիսոցկի
_________________________________________________________________
Վերադարձնում եմ հայացքդ քնքուշ,
որն այրեց սիրտս` հրայրքով այնպես.արդ,
քանզի միայն մոխիրն է կնքում,
Ետ տար հայացքդ, թող մնա այն քեզ:
Վերադարձնում եմ բառերդ սիրո,
Տար և ուրիշին ներբողիր դրանք,
քանզի ստել են բառերն այդ զրո,
որոնք համրել եմ ես ամբողջ մի կյանք…
Հեղինակ` Մ. Լերմոնտով
որն այրեց սիրտս` հրայրքով այնպես.արդ,
քանզի միայն մոխիրն է կնքում,
Ետ տար հայացքդ, թող մնա այն քեզ:
Վերադարձնում եմ բառերդ սիրո,
Տար և ուրիշին ներբողիր դրանք,
քանզի ստել են բառերն այդ զրո,
որոնք համրել եմ ես ամբողջ մի կյանք…
Հեղինակ` Մ. Լերմոնտով
____________________________________________________________________
Կնոջը...
Կին, անմեկին Դու Գիրք գրքոց,
Թերթվող դու կյանք, թարթ սքանչական,
Սերն ու ցավը` քեզ էջակալ`
Քո թերթերում հավերժ կրքոտ:
Դու Կին, օ, Դու, դառն ըմպելիք,
Որ այրում ես դեռ ումպ չարած,
Հրահեղուկ մեղք ու չարաց,
Բայց արբեցնող ու պաշտելի:
Կին` դրանով ճշմարիտ, հենց.
Թագ` հավերժի, գահակործան,
Աստվածուհի, սակայնև մերձ…
Դու մեղք` մինչև վերջ չգործած…
հեղինակ` Վալերի Բրյուսով
_______________________________________________________________________________
ՎԵՐՋԻՆ ԿԵՆԱՑ
Ես խմում եմ կենացն ավեր, անտեր այս տան,
Ես կենացն եմ խմում չար ու անտուն կյանքիս,
Երկուսների այս կենտ, անզույգ այս մենության
Եվ կենացն եմ խմում քո` անասել, անգիր:
Ձեր կենա’ցը ստեր` դավաճանած շուրթի,
Ձեր կենացը` մեռա~ծ, աչքադրախտ պաղե~ր,
Ես խմում եմ կենացն այս բիրտ հողագնդի,
Եվ չփրկած Փրկչի, Նրա, ով չհապաղեց…
Աննա Ախմատովա
_____________________________________________________________________________
Դու կողքիս ես…
Դու կողքիս ես, սեր, և սքանչելի է.
Անձրևը, նույնի'սկ ցուրտ քամին համառ,
Շնորհակալ եմ քեզ` լինելուդ համար,
Թեկուզ չես ձայնում դու կանչերին իմ:
Շնորհակալ եմ քո դրախտաշուրթին,
եվ դրախտագետ ձեռքերիդ վարար,
Շնորհակալ եմ քեզ` լինելուդ համար,
Որ կյանք ես տալիս ինձ անդրշերտից:
Դու կողքիս ես, բայց կարող էր լինել,
չհանդիպեինք երբեք իրարու…
Շնորհակալ եմ քեզ, իմ միակ, արու',
որ կաս աշխարհում ու գիտես լիել…
Յուլիա Դրունինա
_________________________________________________________________________________
* * *
Չեն մեռնում հիմա սիրուց, այլևս,
այս ծիծաղելի-լրջադեմ դարում,
հեմոգլոբինն է արյան մեջ ընկնում,
առանց պատճառի, վա՜տ ենք պարզապես։
Հիմա այլևս չեն մեռնում սիրուց,
Սիրտն է հրաժարվում խփելուց հաճախ,
Մայր իմ, իզուր է գիշերականչը,
երբ բժիշկը պիտ ուսերը թոթվի՝
ասելով. «հիմա չե՛ն մեռնում սիրուց»։
Յուլիա Դունինա
_____________________________________________________________________________
ՎԵՐՋԻՆ ԿԵՆԱՑ
Ես խմում եմ կենացն ավեր, անտեր այս տան,
Ես կենացն եմ խմում չար ու անտուն կյանքիս,
Երկուսների այս կենտ, անզույգ այս մենության
Եվ կենացն եմ խմում քո` անասել, անգիր:
Ձեր կենա’ցը ստեր` դավաճանած շուրթի,
Ձեր կենացը` մեռա~ծ, աչքադրախտ պաղե~ր,
Ես խմում եմ կենացն այս բիրտ հողագնդի,
Եվ չփրկած Փրկչի, Նրա, ով չհապաղեց…
Աննա Ախմատովա. 1934 թ.
Կին, անմեկին Դու Գիրք գրքոց,
Թերթվող դու կյանք, թարթ սքանչական,
Սերն ու ցավը` քեզ էջակալ`
Քո թերթերում հավերժ կրքոտ:
Դու Կին, օ, Դու, դառն ըմպելիք,
Որ այրում ես դեռ ումպ չարած,
Հրահեղուկ մեղք ու չարաց,
Բայց արբեցնող ու պաշտելի:
Կին` դրանով ճշմարիտ, հենց.
Թագ` հավերժի, գահակործան,
Աստվածուհի, սակայնև մերձ…
Դու մեղք` մինչև վերջ չգործած…
հեղինակ` Վալերի Բրյուսով
_______________________________________________________________________________
Չեմ գրում արդեն երգեր ու վեպեր...
Չեմ գրում երգեր ու վեպեր վաղուց,
Չեմ կարդում այլոց գրածն էլ, ասեմ,
Թմրամոլների պալատ։
Ու ես՝ նվաղուն,աչքով, մի՛ արա, հաշիշոտ ասեղ։
Ինչ-որ մեկն այստեղ վերքերն է բուժել,
Ինչ-որ մեկն այստեղ դարձել է հիվանդ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք խոցելի-ուժեղ,
Ե՞րբ եք մերժելու ասեղներ ի վար...
Գլուխն իմ վաղուց առաստաղ դառած,
Տագնապն է ճոճվում ջահի պես, վառու՜մ,
Պալատում եմ մի, ուր համատարած
քաշել են, նույնիսկ հիմա են ուռում...
Ինչ-որ մեկն իրեն գտել սպեղանի,
Գուցե, ուրիշն էլ մենակ է արդեն,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, մի օր, երանի,
վերջ տաք էս կեղտին, որ ձեզ մակարդեց։
Կողքիս պառկած է մի շիզո տտիպ,
Սիրում է նրան դայակը (Ստերվա՛...),
Ասում է՝ եթե գումարս հատի
Զիմինի կաթիլ կճարեմ հերվա։
Մեկն՝ ինքն է ծակել պատիվն իր ծանծաղ,
Հաշիշախոտով հոգին վառել կամ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, ձեր մասին անծայր
մի վեպ չի բավի, չե՛մ գրում, սակայն։
Պետք են անհապաղ փոփոխություններ,
Կատակասերն էլ դարձել է քնկոտ,
Երակ են փնտրում, հինգերորդ օրն է,
Ո՞վ է կտրել այն, կամ էլ ո՞ւմ ձեռքով։
Մեկն հոտոտում է կոկային, թեթև.
հաճույքն երկար չի սպասեցնի՝
քեզ վեր կտանի...դեպ զգլխիչ եթեր,
Իսկ հետո...գետնին կհավարեցնի։
Սիրում եմ քեֆչուն, ոչ հարբեցողին,
Ինձ դուր են գալիս տղերքն հուսախաբ,
որոնց մինչև վերջ....չի խմել օղին,
եվ կուլ չի տվել ցավը՝ որպես հաբ։
Նյարդային մեկը ձեռքերն է շփում,
ծամում է մեկը քարից պինդ հացը,
Նրանց, որ հոժար մահն են ընդունում,
Այս երգն իրենցն է, իրե՛նց գրածը...
Չեմ գրում երգեր ու վեպեր վաղուց,
Չեմ կարդում այլոց գրածն էլ, ասեմ,
Թմրամոլների պալատ։
Ու ես՝ նվաղուն,աչքով, մի՛ արա, հաշիշոտ ասեղ։
Ինչ-որ մեկն այստեղ վերքերն է բուժել,
Ինչ-որ մեկն այստեղ դարձել է հիվանդ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք խոցելի-ուժեղ,
Ե՞րբ եք մերժելու ասեղներ ի վար...
Գլուխն իմ վաղուց առաստաղ դառած,
Տագնապն է ճոճվում ջահի պես, վառու՜մ,
Պալատում եմ մի, ուր համատարած
քաշել են, նույնիսկ հիմա են ուռում...
Ինչ-որ մեկն իրեն գտել սպեղանի,
Գուցե, ուրիշն էլ մենակ է արդեն,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, մի օր, երանի,
վերջ տաք էս կեղտին, որ ձեզ մակարդեց։
Կողքիս պառկած է մի շիզո տտիպ,
Սիրում է նրան դայակը (Ստերվա՛...),
Ասում է՝ եթե գումարս հատի
Զիմինի կաթիլ կճարեմ հերվա։
Մեկն՝ ինքն է ծակել պատիվն իր ծանծաղ,
Հաշիշախոտով հոգին վառել կամ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, ձեր մասին անծայր
մի վեպ չի բավի, չե՛մ գրում, սակայն։
Պետք են անհապաղ փոփոխություններ,
Կատակասերն էլ դարձել է քնկոտ,
Երակ են փնտրում, հինգերորդ օրն է,
Ո՞վ է կտրել այն, կամ էլ ո՞ւմ ձեռքով։
Մեկն հոտոտում է կոկային, թեթև.
հաճույքն երկար չի սպասեցնի՝
քեզ վեր կտանի...դեպ զգլխիչ եթեր,
Իսկ հետո...գետնին կհավարեցնի։
Սիրում եմ քեֆչուն, ոչ հարբեցողին,
Ինձ դուր են գալիս տղերքն հուսախաբ,
որոնց մինչև վերջ....չի խմել օղին,
եվ կուլ չի տվել ցավը՝ որպես հաբ։
Նյարդային մեկը ձեռքերն է շփում,
ծամում է մեկը քարից պինդ հացը,
Նրանց, որ հոժար մահն են ընդունում,
Այս երգն իրենցն է, իրե՛նց գրածը...
Հեղինակ` Վ. Վիսոցկի
___________________________________________________________________________
Կար-չկար մեկը, ով շատ էր տեսնում....
Կար-չկար մեկը, ով շատ էր տեսնում՝
մանրուքն իսկ չնչին,ով, Աստված գիտե,
ուր էր թափառում, որ մեկի ծոցում,
Ամենակար էր ու ամենագետ,
և չէր նեղացնում մինչև իսկ ճանճին,
Եվ ոչ մի կնոջ՝ թեև շատ էին,
գեղեցիկ էին ու չէին կոծում...
Վ.Վիսոցկի
Կար-չկար մեկը, ով շատ էր տեսնում՝
մանրուքն իսկ չնչին,ով, Աստված գիտե,
ուր էր թափառում, որ մեկի ծոցում,
Ամենակար էր ու ամենագետ,
և չէր նեղացնում մինչև իսկ ճանճին,
Եվ ոչ մի կնոջ՝ թեև շատ էին,
գեղեցիկ էին ու չէին կոծում...
Վ.Վիսոցկի
___________________________________________________________________________
Ահա, ինչ կասեմ, կյանքն հիասքանչ է...
Ահա, ինչ կասեմ, կյանքն հիասքանչ է,
Եվ զարմանալի ու նաև...կարճ է,
Կարևորն է այդ է, էլ ինչի՞ց կառչել։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
...Իմացեք, ախր, կյանքն հիասքանչ է,
Ինչու՞ մարդ եղած՝ շան պես կլանչել,
Ընկերոջ կողքին...սատանա կանչել։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Կգեղեցկացնի աշխատանքը մեզ,
սա ես չեմ ասում, ասել են այդպես,
կրկնվող բանը, դժվար թե, հերքես։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Այս կյանքը՝ մերն է՝ ողջերի օրրան,
Մի սպասեք այդքան երջանիկ օրվան,
Երջանիկ եղեք՝ անծես, անգոռալ։
Շուտով աստղերն էլ հետավոր պիտի,
Մատչելի դառնան՝ մարդկային ոտին,
Թե՞ մարդը արդեն աստղ է՝ լու՜յս, պատի՜ր։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Վիսոցկի
Ահա, ինչ կասեմ, կյանքն հիասքանչ է,
Եվ զարմանալի ու նաև...կարճ է,
Կարևորն է այդ է, էլ ինչի՞ց կառչել։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
...Իմացեք, ախր, կյանքն հիասքանչ է,
Ինչու՞ մարդ եղած՝ շան պես կլանչել,
Ընկերոջ կողքին...սատանա կանչել։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Կգեղեցկացնի աշխատանքը մեզ,
սա ես չեմ ասում, ասել են այդպես,
կրկնվող բանը, դժվար թե, հերքես։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Այս կյանքը՝ մերն է՝ ողջերի օրրան,
Մի սպասեք այդքան երջանիկ օրվան,
Երջանիկ եղեք՝ անծես, անգոռալ։
Շուտով աստղերն էլ հետավոր պիտի,
Մատչելի դառնան՝ մարդկային ոտին,
Թե՞ մարդը արդեն աստղ է՝ լու՜յս, պատի՜ր։
-Այդ մասին ֆիլմում չեն ասել հստակ,
Դուք չե՞ք նկատել, ուստի անվստահ
կարծում եք սու՞տ է, նոր հույսի ազդա՞կ։
Ախ, ով իմանա, գուցե, դուք ճիշտ եք.
լոկ ցանկություն է եղել երկուստեք,
Ձեր հերթը կգա, դուք այն կտեսնեք։
Վիսոցկի
___________________________________________________________________________
Բալլադ՝ դրախտ գնալու մասին...
Ահա՛, տոմսը քո, սա էլ՝ վագոնդ,
Ընտիր է արված ամեն բան, հատու՛կ,
Եվ ընտրյալ ես դու, զի պահը քոնն է՝
Տեսնել երազներ վառն, անընդհատում։
Ու ետևում է ամեն ինչ արդեն,
Չկա ոչ մի հետք, փախուստ ու հանցանք,
Մաքուր ես, ահա, քեզ մեղք չեն բարդել,
Գնացքդ նստիր ու սուրա արձակ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Ձմեռ։ Կայարան։ Արցունքդ՝ սրբիր,
Դրանք չեն տեսնում երջանիկները,
ովքեր կույր են քիչ ու խուլ են՝ Սրբի
համեմատ, թե դեռ ապրում է Տերը։
Նա կհանդիպի Տիրոջն այն միակ,
Եվ կփոխանցի բարևդ, ի դեպ,
Եվ կասի Նրան՝ մի քիչ խորամանկ,
թե դերասան չենք հայելու, իր դեմ...
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Եզակիներն են քնում դրախտում,
դեռ քնահարամ մի վեճ կսարքեն,
հետո կըերգեն, իմ պես անխախտուն,
մեկը՝ կսիրի, էն մյուսն էլ...առ քեզ...
Մեր պես կլքեն դատարկ պատերն այս
Որդիներն ամեն, թոռնիկներ ու ծոռ,
Աստված, չարասցե, լինի պատերազմ
եկողի վիզը որ չմնա ծուռ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Դու թքած ունես ամենքի վրա,
Հորիզոնական հաճելի դիրքում,
Դեռ մտմտալով սատանի ֆրազ,
Վայելքի թերթվող, հնամաշ գրքում։
Կարթնացնի քնից քեզ վերակացուն
ու ցած կնետի...ներքևն այս նեխած՝
այս բացիլակիր, արյունած, լացող,
բայց կյանքը սիրող՝ հանց որբ երեխա..
.Բայց քանի դեռ կա մեկնելու հնար՝
դեպի երջանիկ Եդեմ ու Եթեր,
քեզ բարի Ճամփա, դու բարով գնաս,
Թե տեսնես Աստծուն, բարևիր թեթև...
Ահա՛, տոմսը քո, սա էլ՝ վագոնդ,
Ընտիր է արված ամեն բան, հատու՛կ,
Եվ ընտրյալ ես դու, զի պահը քոնն է՝
Տեսնել երազներ վառն, անընդհատում։
Ու ետևում է ամեն ինչ արդեն,
Չկա ոչ մի հետք, փախուստ ու հանցանք,
Մաքուր ես, ահա, քեզ մեղք չեն բարդել,
Գնացքդ նստիր ու սուրա արձակ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Ձմեռ։ Կայարան։ Արցունքդ՝ սրբիր,
Դրանք չեն տեսնում երջանիկները,
ովքեր կույր են քիչ ու խուլ են՝ Սրբի
համեմատ, թե դեռ ապրում է Տերը։
Նա կհանդիպի Տիրոջն այն միակ,
Եվ կփոխանցի բարևդ, ի դեպ,
Եվ կասի Նրան՝ մի քիչ խորամանկ,
թե դերասան չենք հայելու, իր դեմ...
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Եզակիներն են քնում դրախտում,
դեռ քնահարամ մի վեճ կսարքեն,
հետո կըերգեն, իմ պես անխախտուն,
մեկը՝ կսիրի, էն մյուսն էլ...առ քեզ...
Մեր պես կլքեն դատարկ պատերն այս
Որդիներն ամեն, թոռնիկներ ու ծոռ,
Աստված, չարասցե, լինի պատերազմ
եկողի վիզը որ չմնա ծուռ։
-Երազդ թաքուն կյանք դարձավ անանց,
հավատդ արդեն շարժում է լեռներ,
մեկնում ես դեպի երկինք ավետյաց,
Ա՜խ, ոնց ենք սիրում քնել, չմեռնե՛լ։
Դու թքած ունես ամենքի վրա,
Հորիզոնական հաճելի դիրքում,
Դեռ մտմտալով սատանի ֆրազ,
Վայելքի թերթվող, հնամաշ գրքում։
Կարթնացնի քնից քեզ վերակացուն
ու ցած կնետի...ներքևն այս նեխած՝
այս բացիլակիր, արյունած, լացող,
բայց կյանքը սիրող՝ հանց որբ երեխա..
.Բայց քանի դեռ կա մեկնելու հնար՝
դեպի երջանիկ Եդեմ ու Եթեր,
քեզ բարի Ճամփա, դու բարով գնաս,
Թե տեսնես Աստծուն, բարևիր թեթև...
___________________________________________________________________________
ԵՐԳ ԸՆԿԵՐՈՋ ՄԱՍԻՆ
(թարգմանությունը հարմարեցված է մեղեդուն)
Եթե մեկը բռնած
գործիդ մեջ
թշնամի կամ ընկեր չէ,
այլ` հեչ,
Եթե պարզ չէ դեռ քեզ,
թե նաի՞նչ ծառի պտուղ է,
Հանձն առ այդ ջահելին
տանել վեր…
Միայնակ մի թող դեռ
անտեր.
Պարանով վեր քաշիր
դու նրան՝
Պահվածքից կերևա:
(թարգմանությունը հարմարեցված է մեղեդուն)
Եթե մեկը բռնած
գործիդ մեջ
թշնամի կամ ընկեր չէ,
այլ` հեչ,
Եթե պարզ չէ դեռ քեզ,
թե նաի՞նչ ծառի պտուղ է,
Հանձն առ այդ ջահելին
տանել վեր…
Միայնակ մի թող դեռ
անտեր.
Պարանով վեր քաշիր
դու նրան՝
Պահվածքից կերևա:
Թե ջահելը սարում՝
բում-բում,
Թթված տեսք է ստանում,
իջնում,
Սառցադաշտն է կոխում
վախով,
Հենց գայթում է` պայթում,
-Օտար մեկն է կողքիդ
անդուր.
Էլ նրան դաս մի՛ տուր -թո՛ղ տուր:
Նմանին չեն տանում
դեպ վերելք,
չեն ձոնում նրան երգ:
Իսկ թե չի արձակում
ճիչ, հառաչ,
Մռայլ, չար, բայց գնում է
առաջ.
Երբ ծերպից կախվում ես,
ընկնում,
Տնքում է, բայց բռնում,
Քեզ հետ գնում է կարծես
նա մարտի,
Հարբածի է նման
գագաթին,
Դու կարող ես նրան
վստահել,
Հույս կապել նրա հետ:
բում-բում,
Թթված տեսք է ստանում,
իջնում,
Սառցադաշտն է կոխում
վախով,
Հենց գայթում է` պայթում,
-Օտար մեկն է կողքիդ
անդուր.
Էլ նրան դաս մի՛ տուր -թո՛ղ տուր:
Նմանին չեն տանում
դեպ վերելք,
չեն ձոնում նրան երգ:
Իսկ թե չի արձակում
ճիչ, հառաչ,
Մռայլ, չար, բայց գնում է
առաջ.
Երբ ծերպից կախվում ես,
ընկնում,
Տնքում է, բայց բռնում,
Քեզ հետ գնում է կարծես
նա մարտի,
Հարբածի է նման
գագաթին,
Դու կարող ես նրան
վստահել,
Հույս կապել նրա հետ:
Վ. Վիսոցկի
___________________________________________________________________________
Եկավ…
Եկավ սյուքի պես թեթև, համրաճեմ,
Բայց եկավ, որ ինձ սասանի հիմքից
Նա եկավ ինձ մոտ ու լուռ հառաչեց,
Ուզում էր փրկել իր մեղսոտ հոգին:
Արի, կընդունեմ սիրով, ցանկությամբ,
Բայց կտամ հոգիս…վարձակալության…
Եկավ սյուքի պես թեթև, համրաճեմ,
Բայց եկավ, որ ինձ սասանի հիմքից
Նա եկավ ինձ մոտ ու լուռ հառաչեց,
Ուզում էր փրկել իր մեղսոտ հոգին:
Արի, կընդունեմ սիրով, ցանկությամբ,
Բայց կտամ հոգիս…վարձակալության…
___________________________________________________________________________
Մենք հավատում ենք լոկ մեր հույսերին,
Եվ ճանաչում ենք երազին միայն,
Երբ լռությունը չի դարձնում ունայն
Զգացմունքները մեր սիրո, սեռի…
Երբ թախանձում ես ինձ` անկեղծ լինել,
Ես ի պատասխան` ժպտում հաճելի,
Քո աչքերն այնպես հավատով լի են
Ու ես լռում եմ` առանց հա-չէի:
Քո աչքերի մեջ ամառ է բոսոր,
Մինչ իմ աչքերում ձմեռաձյուն է,
Չկարողացա երեկ ու այսօր
Սիրո հարցերիդ տալ լրացում ես:
Ով սիրում է մեզ` ցավ ենք պատճառում,
Ում մենք ենք սիրում` լռում է ցրտոտ,
Եվ դաժանաբար, ախ, դավաճանում
Զգացմունքին նրա, ով բաց է սրտով:
Ապրում ենք այդպես դերով թախծալի`
Չարձագանքելով կանչերին անկեղծ,
Չասված բառն, այո, քաղցր է ցավից,
Քանզի սիրում ենք, երբ խաբում են մեզ…
Եվ ճանաչում ենք երազին միայն,
Երբ լռությունը չի դարձնում ունայն
Զգացմունքները մեր սիրո, սեռի…
Երբ թախանձում ես ինձ` անկեղծ լինել,
Ես ի պատասխան` ժպտում հաճելի,
Քո աչքերն այնպես հավատով լի են
Ու ես լռում եմ` առանց հա-չէի:
Քո աչքերի մեջ ամառ է բոսոր,
Մինչ իմ աչքերում ձմեռաձյուն է,
Չկարողացա երեկ ու այսօր
Սիրո հարցերիդ տալ լրացում ես:
Ով սիրում է մեզ` ցավ ենք պատճառում,
Ում մենք ենք սիրում` լռում է ցրտոտ,
Եվ դաժանաբար, ախ, դավաճանում
Զգացմունքին նրա, ով բաց է սրտով:
Ապրում ենք այդպես դերով թախծալի`
Չարձագանքելով կանչերին անկեղծ,
Չասված բառն, այո, քաղցր է ցավից,
Քանզի սիրում ենք, երբ խաբում են մեզ…
Դ. կիսլով
___________________________________________________________________________
Ես խմում եմ կենացն ավեր, անտեր այս տան,
Ես կենացն եմ խմում չար ու անտուն կյանքիս,
Երկուսների այս կենտ, անզույգ այս մենության
Եվ կենացն եմ խմում քո` անասել, անգիր:
Ձեր կենա’ցը ստեր` դավաճանած շուրթի,
Ձեր կենացը` մեռա~ծ, աչքադրախտ պաղե~ր,
Ես խմում եմ կենացն այս բիրտ հողագնդի,
Եվ չփրկած Փրկչի, Նրա, ով չհապաղեց…
Աննա Ախմատովա
_____________________________________________________________________________
Դու կողքիս ես…
Դու կողքիս ես, սեր, և սքանչելի է.
Անձրևը, նույնի'սկ ցուրտ քամին համառ,
Շնորհակալ եմ քեզ` լինելուդ համար,
Թեկուզ չես ձայնում դու կանչերին իմ:
Շնորհակալ եմ քո դրախտաշուրթին,
եվ դրախտագետ ձեռքերիդ վարար,
Շնորհակալ եմ քեզ` լինելուդ համար,
Որ կյանք ես տալիս ինձ անդրշերտից:
Դու կողքիս ես, բայց կարող էր լինել,
չհանդիպեինք երբեք իրարու…
Շնորհակալ եմ քեզ, իմ միակ, արու',
որ կաս աշխարհում ու գիտես լիել…
Յուլիա Դրունինա
_________________________________________________________________________________
* * *
Չեն մեռնում հիմա սիրուց, այլևս,
այս ծիծաղելի-լրջադեմ դարում,
հեմոգլոբինն է արյան մեջ ընկնում,
առանց պատճառի, վա՜տ ենք պարզապես։
Հիմա այլևս չեն մեռնում սիրուց,
Սիրտն է հրաժարվում խփելուց հաճախ,
Մայր իմ, իզուր է գիշերականչը,
երբ բժիշկը պիտ ուսերը թոթվի՝
ասելով. «հիմա չե՛ն մեռնում սիրուց»։
Յուլիա Դունինա
_____________________________________________________________________________
ՎԵՐՋԻՆ ԿԵՆԱՑ
Ես խմում եմ կենացն ավեր, անտեր այս տան,
Ես կենացն եմ խմում չար ու անտուն կյանքիս,
Երկուսների այս կենտ, անզույգ այս մենության
Եվ կենացն եմ խմում քո` անասել, անգիր:
Ձեր կենա’ցը ստեր` դավաճանած շուրթի,
Ձեր կենացը` մեռա~ծ, աչքադրախտ պաղե~ր,
Ես խմում եմ կենացն այս բիրտ հողագնդի,
Եվ չփրկած Փրկչի, Նրա, ով չհապաղեց…
Աննա Ախմատովա. 1934 թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий