- Ինչ-որ մեկը մորս էր նվիրել…
Իր տուն հրավիրած ծանոթ աղջիկներիցս մեկն է. նկատել է Քրիստոսի վերջին ընթրիքը պատկերող նկարին իմ սևեռուն հայացքը:
- Հավատու՞մ ես Աստծուն,- էլի ինքն է` անկապ, պատասխան չենթադրող հարցադրմամբ:
- Կոֆեն չեղա՞վ,-միանգամից պատասխանում եմ իր բոլոր հարցերին:
Համալսարանում լաբորանտ է: Հարցերն էլ, ոնց որ ասում են, խառակտերնի են, աշխատանքային: էնքան է` զննի, շուռ ու մուռ տա միտքդ, մարմինդ, հավատալիքներդ: Ազատ ժամերին (ինձանից ազատ ժամերին) քիմիա է պարապում դպրոցատարիք երեխաների հետ: Իր դժբախտությունն ու երջանկությունն էլ ալքիմիական են, որովհետև վշտի ու խնդության զգացումներն առանց հաշվարկելու, առանց հավասար չափաբաժնի իրար միախառնելով ստանում է իր բաժին օրը, կենսանյութը: Ինքն այլևս օր չի փոխում, օրն է փոխում իրեն, այս օրը փոխարինում է այն մեկով ու դրանից ընթացքը չի փոխվում, ընթացքի կանոնը չի փոխվում, ուղղությունը` նույնպես: Փոխվում է վայրկյանը, րոպեն, ժամը, օրը: Ժամանակը չի փոխվում…
Լուռ սեղան է դնում, մինչ այդ ափերիս մեջ դնելով կիսատաք սուրճը (նույն Ադամն եմ, էլի, իմ, թե իր ձեռամբ ճաշակելու գայթակղությանը հոժար): Խեղճ Քրիստոս, եթե իմանայիր` ինչ ախորժելի ու անփոխարինելի է սուրճը: Օրվա այս ժամին, բոլոր օրերին ու ժամերին: Եվ մանավանդ` կնոջ պատրաստած սուրճը: Քրիստոս, դու հո գիտես, որ չեմ ստում: Իմաստ էլ չունի, իմ ասել-չասելուց բան չի փոխվում: Մեկ է` գիտես:
- Գինի բերե՞մ,- շողացնում է աչքերն այնպիսի բյուրեղյա մաքրությամբ, կարծես
աչքերի մեջ է լցնելու գինին ու այնտեղից եմ խմելու:
Պատասխանիս չի սպասում, նախաձեռնում է: Չէ, կատարում է ամենօրյա ծեսը: Հնազանդ կին է խաղում` ինձ հնազանդեցնելով սակայն: Մեղքի համատեքստում է: Ենթարկում է նկարին, սուրճին, աչքերին ու գինուն, ընթրիքին (վերջի՞ն): Հնազանդեցնում է ձեռքերին, շարժումներին, գինե-շրթներկահետք համբույրներին, կիսատ ընթրիքին (վերջի՞ն), մարմին-ճաշկերույթին: Հետո նույն հնազանդությամբ իմ գնալուց հետո կփոխի հագուստը, լոգարանում մեկ ուրիշ մարմին կհագնի, հայելու առաջ կփոխի դեմքը՝ այն, որ հարիր է քիմիայի կրկնուսույցին: Ու էդ փոխված, հետսիրառական քնատ ձայնով ցուցումներ կտա աշակերտին: Սրան ու ինքն իրեն նաև կհամոզի, որ ամեն ինչ փոփոխական է:
Տուն գալուն պես` մեկնվում եմ կիսահավաքած անկողնուս մեջ` իմ գեհեն-դրախտավայրում: Սկսում եմ հարմարվել մենակությանը, լռության մեջ արձագանքող ժամացույցի ռիթմով տողեր եմ մտմտում…Գուսաաաաաաան…ասում եմ ինքս ինձ…մի լուրջ բան էդպես էլ չգրեցիր: էդ էգը քեզ թուղթ ու գիր ա՞ արել, որ միայն իր մասին ես մտածում: Գրավոր ու բանավոր լռությունդ ա՞: Տեսնես ինչո՞ւ են ասում թուղթ ու գիր…Գրողներն է՞լ էդ տեսակ մարդ են…Ու էդ ինչ ա նշանակում ի վերջո…
Անձրև է. զգում եմ մարմնովս, փակ աչքերով: Մի կերպ բացում եմ աչքերս ու միանգամից տեսնում ափսենթագույն կանաչ տարածություն: Թաց գետնի վրայով դեպի ինձ վազող մերկ կնոջ ոտնաձայները նման են ակորդների: Ո՞վ է: Քիմիկո՞սն է…Նման չէ: Թե՞ փոխվել է. իրեն հատուկ է: Եթե փոխվել է, ինչո՞ւ չի խոսում: Իրեն հատուկ է: Եթե ինքն է, ինչո՞ւ է ինքը գալիս, ախր միշտ ես եմ տեսակցել: Թե՞ դա էլ է փոփոխական, ինչպես ամեն ինչ: Էս երբ ինձ դարձրեց իր հավատակիցը:
Կին է, բայց սովորական չէ: Անսովոր է, բայց կին է: Անձրևի մեծ, խոշոր, գեղեցիկ կաթիլ է` ընկնում է վրաս: Սովորական-արտասովոր կինն այլևս մոտեցել է ինձ: Ուշադիր նայում է աչքերիս, չի խոսում, չի լռում նաև… Չգիտեմ, խոսելու պես է լռում, խոսում է լուռ…
- Մի բան չկա՞` գցեմ վրաս,-նեղվում եմ` վերջապես հասկանալով, որ ինքս էլ
մերկ եմ, տեղատարափ անձրևի տակ եմ: Ես է, որ չեմ փոխվում: Նույնն եմ: Եդեմից սկսյալ:
- Ի՞նչ,- չի հասկանում կինը:
- Դուք բոլորդ ե՞ք այպես,- ասում ես,- ուշ ե՞ք հասկանում, հարցեր եք տալիս, հենց էնպես, անկապ: Վստահ եմ, որ մի բան ուզում եք հարցնել: Հըմ: Դե՞…
Իր ներկայությունից ավելի շատ եմ ճնշվում, քան անձրևից ու իմ մերկությունից: Մերկ, փխրուն, անձրևական ձեռքը բռնել եմ կոպտորեն, ձայն չի հանում: Չէ, երևի ինչ-որ ձայն է հանում, որ չեմ լսում: Նույն սևեռուն հայացքն է: Անձրև հայացքը:
- Ի՞նչ ես այդպես նայում, հո երկնքից չե՞մ իջել,- ասում եմ ես` մաքրելով դեմքիս տեղացող անձրևաշիթերը: Դանդաղ հեռանում եմ ծառի տակ, պատսպարվում իրենից ու անձրևից:
- Անունդ ի՞նչ է,- հիմա էլ ես եմ անիմաստ հարցեր տալիս:
Անձրալռություն է: Անձրևահարց ու պատասխան: Նայում եմ իրեն, ինքն էլ`ինձ: Արտառոց բան չկա: Էգ ու որձի հայացք է, էլի: Տղամարդը նայում է կնոջն ու հակառակը: Մարդիկ նայում են իրար: Սովորական է, բայց ոչ այս մեկը: Մտորումների մեջ հանկարծ գետնին նկատում եմ կիսակերած, համարյա փտած մի խնձոր: Մաշկս քորվում է: Հիշողություն կա: Դեժավյու:
- Դու ինձ ճանաչո՞ւմ ես,- մատնում եմ վախս:
Նայում է աչքերիս մեջ ու բռնում ձեռքս: Դե, իհարկե, այդտեղից էր պետք սկսել: Ինձ շփոթել է իր Ադամի հետ: Իր առաջին հայացքն է ուզում, չեմ կարողանում ստանալ: Առաջին ու վերջին նայելն է հիշում: Ադամին հիշել` մոռացել է իրեն: Առաջին անձրևի վերջին հայացքն էր որոնում:
- Ադամն եմ, էլի, ի՞նչ տարբերություն,- չեմ խախտում խոսելուս ավանդույթը,- բան չի փոխվել:
Երկուսս էլ տխրում ենք: Ինքն իր կորսված երջանկության, ես` իմ գտած դժբախտության համար: Լռում ենք դժբախտաբար ու երջանկապես: Լռում ենք տարբեր սեռերի միևնույն ցավի մասին: Նույն լռության մեջ տարբեր հառաչանքներ են…
…Արթնանում եմ անձրևի խլացնող աղմուկից: Ակորդներ չեն, ժամացույցի զարկեր են: Ձեռքս շոշափում-գտնում է կրակայրիչն ու լուսավորում եմ մթության մեջ ընկղմված սենյակս: Փորձում եմ մոմ գտնել: Հորդառատ անձրևի պատճառով խափանվել է էլեկտրամատակարարումը: Անձրևի պատճառով խաթարվել է լռությունը: Լռության պատճառով անձրև է գալիս:
Մոմի աղոտ լույսի ներքո նշմարում եմ հողաթափերս, գնում զուգարան` մոմը տեղավորելով հայելու առջև:
- Բարի երեկո:
Սարսռում եմ: Չեմ նայում: Գիտեմ` դու ես:
Հայացքովդ չես թողնում, որ լվացվեմ հերթական օրվանից, հերթական երազից, մեղքից: Լվանալն ապարդյուն է: Ոչ անձրևը լվաց, ոչ ջրհեղեղը, ոչ էլ՝ առավել ևս` քո արյունը: Դու լավ գիտես, որ անիմաստ է: Երբ քեզ խաչում էին ու անձրևը գալիս, խառնվում էր կողերիցդ ծորացող արյանը, դու մրմնջում էիր` Հայր, ներիր նրանց, նրանք չգիտեն, թե ինչ են անում: Դու խաչվելով ներում էիր, ներում էիր քեզ խաչողներին, քեզ չներողներին: Դու ներում էիր ինձ`լռողներին ու անձրևողներին…
- Ձուկ եմ սարքել,-արդեն հյուրասենյակում համարձակվում եմ նայել դեմքիդ,-գինի էլ ունեմ:
Լուռ ընթրում ենք: Գինին կուլ չի գնում: Կոշտ, չոր հացի պես խղանվել է բերանումս: Մի կերպ խմում եմ: Ոչ մի համ չեմ զգում: Ուզում եմ տաքացնել ներսս, անձրևող ներսս: Տաքացնեմ, որ խոսեմ քեզ հետ: Էլի եմ խմում: Նույն տհաճ զգացումն է: Երրորդը, չորրորդը…
-Հաց կեր,- ասում ես հոգատար ընկերոջ պես:
Չէ, եղբոր, մեծ եղբոր նման: ՄԵԾ ԵՂԲՈՐ ՆՄԱՆ…Կրկնում եմ ու դա էլ կուլ չի գնում: Անձրից մրսել եմ երևի: Հոգատար ընկեր ու մեծ եղբայր չունեցա…Կորցրի, թե չունեցա: Կդառնա՞ս իմ եղբայրը, Հիսուս: Կմնա՞ս իմ տանը: Դրսում անձրև է, մնա…
Մնա ու միասին սպասենք, թե երբ է դադարելու անձրևը: Ինձ ասա, սա վերջի՞ն, թե հենց առաջին անձրևն է…
Комментариев нет:
Отправить комментарий