***
Ես քո մասին թանաքով եմ գրում այնպես,
քանզի արդեն դու ճերմակիս օրհնությունն ես չանհետացող.
...Քո ծնունդին չեմ նվիրի էլ գունավոր մատիտներ ես...
***
Դու ինձ սովորեցնում ես ապրելու արվեստը
ու ես մեռնում եմ քեզ համար,
քանզի արվեստը զոհեր է պահանջում...
***
Դու ինձ սովորեցնում ես արև նկարել,
Ու ես վրձինս թաթախում եմ մայրամուտի ջրաներկի մեջ,
Քանզի սովորեցնում ես...միայն գնալիս...
***
դու ինձ սովորեցնում էիր լսել աղոթքները ծովեզերքի,
և ես...օրհնում եմ քո բացակայությունը,
քանզի գիտեմ, գոնե, ում համար աղոթել...
***
դու ինձ սովորեցնում էիր գրել աջ ձեռքով,
եվ ես գրում էի քեզ քո փետուրով`մանրամասն, զույգատարած,
քանզի դժվար էր քեզ մեկ ձեռքով պահելը, Թռչուն...
***
ինձ սովորեցնում էիր չմրսել,
հիմա երբ ձյուն եմ դարձել ու տեղում եմ վրադ,
ինչու՞ ես ատում ինձ...
***
դու ինձ սովորեցնում էիր լսել շնչառությունը ծաղկի,
և ես հիմա ծաղիկներ եմ նվիրում քեզ,
որովհետև անպետք են բառերս...
***
դու ինձ վարժեցնում էիր ձգողության ֆիզիկական ուժին-
եվ հիմա ես վերադառնում եմ...դրախտի հիշողությանը,
քանզի սիրտս ֆիզիկապես ցավում է քո բացակայությունից...
***
դու ինձ սովորեցնում էիր նոտագրել ցավը,
եվ ես հիմա դարձել եմ քառորդ չափի պաուզա՝
դրախտի ու դժոխքի միջև...
***
Դու ինձ սովորեցնում էիր արտաշնչել.
Ինչ գեղեցիկ են քո բառերի...պղպջակները...արցունքներիս ծովում...
դու ինձ սովորեցնում էիր նոտագրել ցավը,
եվ ես հիմա դարձել եմ քառորդ չափի պաուզա՝
դրախտի ու դժոխքի միջև...
***
Դու ինձ սովորեցնում էիր արտաշնչել.
Ինչ գեղեցիկ են քո բառերի...պղպջակները...արցունքներիս ծովում...
***
Դու ինձ սովորեցնում էիր
Թեթևասահ ու անանկում
քայլել պատերի վրա ու առաստաղի,
որոնք քո ծխահեղձ ննջասենյակում
բուրում էին գինով
ու սիրահոտով...
...Մի մտածիր,
կանցնեն կապտուկները մարմնիս, դեմքիս...
էլ չեմ ընկնի-
ես պարզապես ավելի շատ եմ կշռում....ՔՈ պատճառով...
Դու ինձ սովորեցնում էիր
Թեթևասահ ու անանկում
քայլել պատերի վրա ու առաստաղի,
որոնք քո ծխահեղձ ննջասենյակում
բուրում էին գինով
ու սիրահոտով...
...Մի մտածիր,
կանցնեն կապտուկները մարմնիս, դեմքիս...
էլ չեմ ընկնի-
ես պարզապես ավելի շատ եմ կշռում....ՔՈ պատճառով...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ցավը հենց այնպես չի լինում
Եվ չի լինում մարմնի մի հատվածում ու միանգամից,
Եվ իր մասին է հիշեցնում` ինչպես նոյեմբերի այս ցուրտ,
այս հարազատ քամին…
Եվ ծխվում է ցավն այդ մինչև լուսաբաց,
Եվ խմվում է` որպես չներգործող կոֆե,
Եվ լսվում է բարձր` որպես լռություն,
Եվ անեծք է դառնում, և …գովեստ:
Եվ լինում է այնպես,
որ հայելին քեզ է նայում դեմքով ուրիշի,
որովհետև նա քեզ որոնում է հազար,
հազար տեղով,
որովհետև մեծ են ցավի աչքերն էլ, ջան,
եվ դու նրանց երբեք չես մոռանա ու չես…հիշի:
Եվ ժպտում է նա քեզ…մանգաղի սուր շեղբով…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Քո աչքերն այքան, այնքան մեծ են`ոնց
Մի դրախտաչափ, աներրորդ այգի,
Քո աչքերն այնքան, այնքան թաց են`ոնց
Մեր բաժանումի անձրևը, անգին..
Քո աչքերն այնքան, այնքան նուրբ են`ոնց
Սիրահարների հպումը թավշե,
Քո աչքերն այնքան, այնքան լավն են`ոնց
Սիրո անկողին, ուր մահն էլ ցավ չէ…
Քո աչքերն այնքան, այնքան մոտ են`ոնց
Խավարում փայլող…աստղեր ու Լուսին,
Քո աչքերն այնքան, այնքան խորն են`ոնց
Չբառակերպվող լռությունը զիլ…
Քո աչքերն այրվող նամակներ ասես,
Քո աչքերն անլուռ մեղեդին իմ այն,
Որ անվերջ լցվում, լցվում է ներսս.
- Քո աչքերն արդեն…աչքեր չեն միայն…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Դու տեսե՞լ ես,
թե ինչպես են շնչում…մեր ձեռքերը,
Երբ երկար բաժանումից հետո
հայտնվում են իրար կողքի՝
որպես աշնանային այգում երկու ծերացող տերև…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ախ, չթողեցիր խոսել, չթողեցիր,
Երբ կողքիս էիր օրերում այն գիպսե,
Որպեսզի չերգեմ ցավն իմ տողացի՝
Մատներովդ փակում էիր բերանս, իմ սեր:
Հիմա, երբ հեռու ես, որպես…Կին,
Երբ ոտքերիս տակ փշրել ես արձանը Օրվա,
Այս անգամ, թեև ոչ իմ կողքին,
Չես թողնում լռեմ նորմալ…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Դու մի կծկվիր կեսգիշերային ճերմակ շորիդ մեջ,
Որ մերկությունդ է,,,
Կիսալուսնի ես նմանվում այդպես,,,
Եվ մի արտասվիր.
Ես այդքան աստղ ինչպե՞ս ամբարեմ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Աշնանային լուր.17.30
Քաղաքում
թույլ երկրաշարժ է զգացվել.
Զոհեր չկան, խուճապ՝ պետք չէ.
…Քաղաքի մի անկյունում՝
Կտուրների վրա
կատուները
սիրում են իրար,
Լուրի ստույգությունը մի չափեք
ներքևի հարևաններով.
…Ես շարունակելու եմ սիրել քեզ՝
Թերթերից անտեղյակ
Կամ
Առանց հեռուստացույց նայելու…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ախ, եթե ձեռքս լեզու ունենար,
Որ պատմեր հուշի պաշարն իր ներսում,
Հազիվ թե սիրտդ…դրան դիմանար,
Եվ սիրտդ գուցե ինքն առներ լեզու…
Ախ, եթե լեզու ունենար ձեռքս,
Պապանձվելու էր քո լեզուն էլ, ջան,
Դրա համար եմ թաքցնում վերքը
Իմ…գրպաններում, թղթերին՝ անչար…
Ախ, եթե ձեռքս ունենար լեզու,
Լռեցնելու էր լեզուն էլ մահի,
Սերը կողողեր ափն ամենեցու,
Եվ ձեռքս միայն մարմնիդ չէր…սահի…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ՏԱՐԱԿԵՑՈՒԹՅՈՒՆ` ՀԱՆՈՒՆ ՔԵԶ
Լոգարանում`
Գոլորշացած հայելու վրա
Դեռ շարունակում ես գրել իմ անունը,
Եվ քո սեփական մարմինն ես
Անգթորեն տրորում`
Հուսալով այնտեղից մաքրել իմ ու քո հիշողությունը,
Որ չի անցնելու` թեկուզ հարյուր ջրով լվանաս,
Քանզի մնալու են մատնահետքերս…
Եվ աչքերդ ես տրորում անխնա`
Ձերբազատվելու համար ոչ միայն երեկվա,
Այլև վաղվա երազներից…
Դու վախենում ես առավել
Չտեսածներից…
Իսկ ես ամբողջանում եմ գոլորշու և հիշողության պես,
Մի պահ կտրվում արեալից քո,
Որ վաղն էլ քեզ վրա իջնեմ`
Արդեն անձրևի տեսքով…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Քո դողացող ձայնով
Դու բողոքում ես
Աշնան,
թե իմ ցրտից.
Դու երևի մոռացել ես, սիրտ իմ,
որ այս աշնան համար
Պահածոյացրել էիր
Իմ…համբույրները…
Երեկոյան,
բոլորի աչքից հեռու՝
տանեցիքի, խալխի,
Մենք դրանցով…թեյ կխմենք..
Իսկ կեսգշերին մերկությունը կքաշենք մեր գլխին՝
Որպես ամենատաք ծածկոց…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Իմ շնչարգելությունը հետաձգվում է,
Երբ հիշում եմ, որ դու
Շնչում ես քաղաքի
աներևույթ ու անմատչելի կոկորդում…
Քեզ տեսնելիս, սակայն,
պահանջվում է շնչառություն …արհեստական…
Իմ մահը հետաձգվում է,
Երբ հիշում եմ, որ քաղաքի մի անինձ ծվենի վրա
Դու ես ապրում…
Բայց ես օրվա մեջ մի քանի անգամ մեռնում եմ՝
Ապրելով քո բոլոր կամակորությունները…
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Արի արբենք, արի արբենք այսօր՝
Երջանկության մեր տնահամ նախուտեստով,
Եվ չամաչենք մեր լացերից անզոր,
Արի ցավը երգենք կիսախմած, կես տող:
Արի արբենք այսօր, արի արբենք,
Որ բթացնենք նոպան տառապանքի համառ,
Թող մարմնին ծաղկեն ցրտահարված ափերն
Ու թող օրը լինի մի քի~չ փրկված ամառ…
Արի արբենք այսօր, արբենք, արի,
Մեջք անելով ցավին, մահվան շեղբին բոսոր,
Չէ՞ որ չենք ապրելու հազար տարի,
Արի արբենք, արբենք, արի…մեռնենք այսօր…
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Այսօր էլ քեզ կլսեմ,
և շուռումուռ կգաս քո անկողնում,
ինչպես իմ սիրելի…ձայներիզը,
որ ծայրից ծայր անգիր գիտեմ,
ու լսում եմ մի քանի երես….
Իսկ հետո,
երբ դու…կտրվում ես մի տեղում`
իմ սևեռուն ուկնդրումից,
Ես նրբորեն ու համբերանքով
Շրթնաժապավեններդ բերում եմ ի մի`
Եղունգներիդ լաքով…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ես մի տուփ հաշիշ ունեմ`սերն է,
Ես մի քիչ թանձր գինի ունեմ`գիշերն է,
Եթե մեռնեմ այս գիշեր…մարմինդ է լինելու տապանաքարը…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Նոպա`ծովեզերքին…
O, ծով կանայք, կանայք,
Որ ինձ շվար
մի ձկնորսի եք վերածել`
Ձեր հարահոս ալեբախումների մեջ ես կանգնել եմ`մրսած ու նվաղուն,
Եվ իմ ուռկանն արդեն ծակ է վաղուց,
և…կորուստն իմ ավելի շատ է, քան ձեռք բերածը…
Եվ ձեր շուրթերի մատույցներում խոնավ
Համբույրներս ճոճվում են մակույկի պես,
Որ խարխուլ է, բայց անսլաց, խոնարհ…
Եվ ծաղկում է վրաս…հիշողության մամուռը,
որ ցավ է լոկ,
Եվ լիզում եք դուք իմ ափերն անջրդի`
Հիվանդ մարմնիս վրա… ծիծաղելով…
Եվ նեխած ձկներ եք հանում ափերը իմ շուրթի,
Եվ փշրում եք ապարանքն իմ` շինված ավազից,
Քանզի էլ չեմ կարող մտնել
Ծովածոցը ձեր խորախորհուրդ, մարգարիտե,
Ես չեմ կարող, կխորտակվեմ քանզի…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Լուսամփոփի լույսը դանդաղ
Մոռանում է
Գիշերային իմ կալանքը քերթողական
Ու ինձ…ներում…
Լուսամփոփի լույսը դանդաղ
Հաշտվում է պարտության հետ`
Այգաբացի արքայության սահմաններում
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Այս գիշերը նորից
թանաք դարձավ,
Որ երբ հետ գաս ու երբ
Ես համրանամ մեկեն ու չգտնեմ բառեր` սահեցնեմ մատներս փետուր
Եվ գիշերագույն թանաքով գրեմ քո մարմնի վրա արձակ`
Ինչպես սևով սպիտակին են գրում,
Ես կգրեմ այդպես, որ հավատաս,
Որ դրախտից հետո…կույրի նման էլի քեզ եմ սիրում…
Էլի քեզ եմ կառչել:
Այո, կույր եմ օ, ես,
Քանզի շարունակում եմ
քեզ…շոյել…
Համոզվելու համար, որ Դու ես իմ առջև…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Կիսալուսին և կեսգիշեր,
Եվ անկողին` կիսատ, կիսատ
Քանզի չկաս ու քեզ հիշելն
Այս երկինքն է` աստղագիսակ:
Կիսատ կոֆե, կիսատ օղի,
Ծխախոտի կիսայրված ծուխ,
Ճանապարհով հարդագողի
Կհայտնվեմ լուսնի խցում:
Կիսատ հայացք, կիսաբաց ուս,
Կիսատ սերեր` դեռ եդեմից,
Կիսաստված եմ, գուցե, ցածում,
Բայց վերևում դատում են ինձ:
Կիսաբաց է հոգու նեղ դուոն
Ու ես կանգնած` մահվան շեմին,
Մեռնողները ցավ են խեղդում-
Ողորմաթաս կեսգիշերին…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ես զարդ չեղա, ես զարդ չեղա
Ճերմակ բլուրներիդ…արանքում.
Նույնիսկ վայրի
սիրո պահին`
Իմ հոգու մեջ կոչնակում էր`մեղան…
Ես կախվեցի
Քո պարանոցից
Հավատիդ բարակ թելով`
Որպես բլուրներիդ արանքում խեղդվող...փայտե խաչ…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
.jpg)
***
Գիշերն իմ սևամորթ սիրուհին է,
...ամեն առավոտ կորցնում են նրա թողած հեռախոսահամարը...
Պատկեր
Լուսինը տառապյալների մոխրամանն է..
Գիշերվա երկինքը՝ծխախոտից անզգուշաբար այրված գիշերանոց…
Լուսինը՝սև դռան դիտակն է..
այն կողմից Աստված է հետևում.
Մենք ափերով, ամաչելով ու կուրացած
փակում ենք այդ ամենատես ճեղքը:
Եվ դռան զանգն է..խլացոնում մեզ …
Սովորական գիշեր
Լուսինը կանչում է մորս թխած բլիթի պես՝
աստղա-շաքարա փոշով,
Դստերս համոզում եմ քնել`վաղն անպայման կզբոսնենք.
(Անահիտն այդ տողն անգիր է հիշում,
որովհետև միայն տող է…)
Մի ակնթարթում կինս մի քանի կին է՝
սիրուհի, մայր, քույր, անծանոթուհի,,,
վերջապես…էգ…
սիրում, բողոքում, համբուրում, կերակրում, հարցնում ու ինքն էլ պատասխանում է.
լռում է հետո՝սեռային ներփակությամբ՝
դժբախտ-երջանիկ անցուդարձով:
Մոխրամանը-սիրտս է՝անպետք սիգարետներից՝ գաղջ ու մխացող…
Ինչու այնտեղ չկա աղջկաս կերած կոնֆետի թուղթը…
Հայելու մեջ հաշվում եմ սև մազերս…
Վաղն անպայման սափրվելու եմ…
Վաղվանից միայն միս չեմ լինելու, այլ նաև՝հոգի,
լուսին ու արև, զավակ, տղամարդ, պոետ,
աղբ թափող ամուսին ու պապա,
(չէ...պապ, Անահիտիս համար),
...բայց նաև՝ որդի, որդի, որդի Աստծո....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ինձ դեմքով գիտեն բոլոր ծխախոտները,
Խմիչքները բոլոր,
Ես գթացել եմ ու սիրել նրանց…
Ինձ գիտեն բոլոր աղջիկները,
Գիշերային թիթեռները նույնիսկ,
Ես չորացրել եմ նրանց իմ կրծքին`երբ թրջվել են անձրևից…
Միայն մահն ինձ չի ճանաչի,
Ես չափազանց ձանձրալի եմ նրանը լինելու համար:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Լուսինը դարձավ մի ճերմակ վագոն,
օրորվեց մթին ռելսերի վրա,
ես քեզ մոտ կգամ լուսնի նվագով`
որպես գիշերվա ցանկալի երազ:
Ու մենք վագոնում մի երկար գիշեր,
Ու արդեն լուսինն`իբրև լուսամփոփ,
Գիշեր, ճանապարհ երկարեք քիչ էլ,
Թե պիտ թափառեմ`լոկ սիրո ճամփով...
Լուսին-գիշերվա ճերմակ ստինքը.
գայթակղություն`խավարի, կնոջ,
Գիշերանոց է ասես երկինքը,
..լուսին կգրկեմ քեզ ձեռքով դողդոջ...
Այսօր կլինեմ սիրեկանը քո,
երջանկությունը մի գիշեր է հենց,
Չսիրելուց ես դու տխուր այդքան,
Իմ լուսին ցնորք, տառապանք իմ մեծ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Գիշերն իմ հնամաշ ու կարկատված պիջակն է,
Լուսինը թաշկինակս`արցունքահետ,
Ամեն առավոտ որոշում եմ չհագնել,
Ամեն գիշեր զառանցում եմ`հանց պոետ...
Ահա այսպես ես գալիս եմ քեզ տեսության,
Ցնորական իմ սիրուհի, աստղահեռու,
Արի ասեմ, արի լռեմ քեզ կիսաձայն`
Որ հանուն քեզ…խավարի մեջ եմ դեռ դեգերում…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Լուսինն այս գիշեր կրկին մերկացավ`
աչքերիս առջև տեսանվեց շքեղ,
պարգևեց սիրո հաճույքներ ու ցավ,
և փոխարինեց այսօր էլ նա քեզ:
Թե այդ դու ես հենց լուսինն այս կրքոտ`
հավատարմության չափն ես իմ փորձում-
ես լուսիներ եմ շոշափում ձեռքով,
սակայն հոգուս մեջ կարոտ եմ կոծում....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ԿԻՍԱԼՈՒՍԻՆ
(Բառանկարչություն)
Կիսալուսին`
Ճերմակ, դալուկ
Շուրթ ինչ-որ մեկի.
Ամեն գիշեր համբուրիր
Աչքերս թաց
և ամեն գիշեր
Փոխվիր,
փոխվիր…երգի`
Լուսնատավիղ
օրորելով.
Մի կծկվիր քո
որերրորդ,
Սակայն նորահարսի
կեսգիշերային
լուսնաշողակար
շորի մեջ,
որ…մերկությունդ է անբառե-
Մի կծկվիր`
Կիսալուսնի ես այդպես նմանվում-
Եվ մի արտասվիր. ես այդքան աստղ ինչպե՞ս ամբարեմ….
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Երբ դու գնացիր կամ չինական մանրանկարչություն
* * *
Երբ դու գնացիր,
Քաղաքի հիվանդ մարմնում ես տնքացի…կույրաղիքի պես,
Եվ զգացի ավելորդությունս` նույնիսկ…մարմնի համար…
* * *
Երբ դու գնացիր,
Ես բուխարու մեջ հոգևարեցի մոխրի նման,
Ինձ բորբոքիր նորից` քո վերադարձով.
անհրաժեշտ է …մի թույլ քամի…միայն…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ես կլինեմ…քո երազը,
եվ կխցկվեմ աչքերիդ մեջ բարի,
կտաքանամ այնտեղ`որպես թափառ մի շուն…
Եվ կհսկեմ քունդ շան պես հավատարիմ,
Ես կլինեմ քո երազն` անընդմիջում…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ջղաձգում` անցյալի ախտորոշմամբ
Միայն դու կարող էիր քո կանաչ աչքերով
Ծածկել…տղամարդկային իմ մերկությունը,
Եվ միայն դրանց պատճառով…ես կարող էի մերկ լինել…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Միշտ մի ճերմակ թուղթ,
Հեռու է մնում նույնիսկ հանճարեղ բանաստեղծությունից,
Ինչպես կույսը երկչոտ կամ տիրամայրը լուսե,
որ կատարյալ է...
Եվ, ահա, դու այդպես հեռու պահիր քո մարմինը ճերմակ
Իմ գրերից ձեռակերտ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Կարճամետրաժ Կինո` Չապլինի ոճով
Ամեն օր մի բանաստեղծություն եմ…հագնում
Քեզ համար,
Որպես կոստյում նորաձև,
Ամեն օր ապացուցում եմ, որ քեզ եմ սիրում,
Որ քեզ…չեմ հիշում, այլ…չեմ մոռացել…
Մի մտահոգվիր,
Իմ բոլոր, բոլոր շորերի ծոցագրպանում…քո նկարն է սեր…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Երբեմն քեզ հիշում եմ, որպես հսկա ու
Գեղեցկակազմ բառարան,
Որը լցված է բառերով մոռացված, խրթին ու անկանոն,
Բայց դրանք վերծանելու համար, զգալու՝
Մեկ ուրիշ բառարան է հարկավոր…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
…Իսկ թվում է քեզ, թե ես ուժեղ եմ,
Երբ որ լռում եմ…մի քանի րոպե,
Երբ թաքցնում եմ իմ խոնավ կոպերն
Ու երբ փորձում եմ բարկությամբ շեղել:
Երբ հարվածում եմ սեղանին ցասկոտ,
Կրծքավանդակիս խփում ջղաձիգ,
Պատմություն սարքում սին ու չեղածից,
Գնում սենյակի այն կողմից այս կողմ:
Ես…չեմ դիմադրում ժպիտին քո հին,
Քո չնայելուն…սուր ու տեսանող,
Չէ, ես ուժեղ չեմ, թույլ եմ ես, անօգ,
Երբ…նստում ես դեռ…մարմնիս գահին…
…Իսկ թվում է քեզ, թե ես ուժեղ եմ,
Երբ որ լռում եմ…մի քանի րոպե,
Երբ թաքցնում եմ իմ խոնավ կոպերն
Ու երբ փորձում եմ բարկությամբ շեղել:
Երբ հարվածում եմ սեղանին ցասկոտ,
Կրծքավանդակիս խփում ջղաձիգ,
Պատմություն սարքում սին ու չեղածից,
Գնում սենյակի այն կողմից այս կողմ:
Ես…չեմ դիմադրում ժպիտին քո հին,
Քո չնայելուն…սուր ու տեսանող,
Չէ, ես ուժեղ չեմ, թույլ եմ ես, անօգ,
Երբ…նստում ես դեռ…մարմնիս գահին…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Վրձնում՝ աշնանային հիստերիայով
Իսկ կար ժամանակ,երբ ես պառկում էի
քո տակ..,չէ~…ներքո՝
Որպես հեղինակային
ստորագրություն՝
Չքնաղ Կտավին՝
Հանճարի ձեռքով…
Իսկ կար ժամանակ,երբ ես պառկում էի
քո տակ..,չէ~…ներքո՝
Որպես հեղինակային
ստորագրություն՝
Չքնաղ Կտավին՝
Հանճարի ձեռքով…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Վարիացիաների ծառի թեմայով
* * *
Ինձ մարդիկ պիտի էլ չճանաչեն`
Հիշատակությամբ ոչ չար, ոչ`բարի,
Թե որ ծառ էի ես այսքան տարի,
Ե՞րբ պիտի նորից, նորից կանաչեմ:
* * *
Ես տերև-տերև դեղին գույն հագա,
Ես տերև-տերև ձեզ բաժինվեցի.
Որ ծնվեր այսչափ պատկեր գեղեցիկ,
Արժե՞ր աշունքին մոտ լինես այսքան:
* * *
Ինչի՞ մասին է լռում այս ծառը`
Այսքան վշտալից, ախ, և այսքան նուրբ
,Ծառը համր չէ, նա լոկ անձայն է,
Բայց ո՞վ է հիմա նրան հասկանում...
* * *
Ինձ մարդիկ պիտի էլ չճանաչեն`
Հիշատակությամբ ոչ չար, ոչ`բարի,
Թե որ ծառ էի ես այսքան տարի,
Ե՞րբ պիտի նորից, նորից կանաչեմ:
* * *
Ես տերև-տերև դեղին գույն հագա,
Ես տերև-տերև ձեզ բաժինվեցի.
Որ ծնվեր այսչափ պատկեր գեղեցիկ,
Արժե՞ր աշունքին մոտ լինես այսքան:
* * *
Ինչի՞ մասին է լռում այս ծառը`
Այսքան վշտալից, ախ, և այսքան նուրբ
,Ծառը համր չէ, նա լոկ անձայն է,
Բայց ո՞վ է հիմա նրան հասկանում...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Հոգեդարակումս
Բազում գրքեր կան,
Առասպելականներից մինչև արկածային,
Ժամանակն ամեն մեկին շարել է իր տեղում,
Ոմանց վրա՝ ննջելով, ոմանց վրա՝ փոշի մաղելով…
Ես ամենախորքից,
Չերևացող ու մոռացված մի անկյունից
քաշում, հանում եմ քեզ՝
Որպես փոքրածավալ, բայց մեծարժեք գիրք,
Եվ դու դառնում ես բարձի տակի գիրք կամ սեղանի,
Որից դժվար է բաժանվել…
…Ինձ վաղուց պետք չէ էջանիշը,
Քանզի…չեմ մոռանում,
թե որ հատվածում եմ ընդհատել քեզ կարդալ…
քանզի ամեն անգամ քեզ կարդում եմ տարբեր տեղերից
ու մի քանի անգամ,
ինչպես անում են սիրելի գրքի հարազատ էջերը կարդալիս:
Հոգեդարակումս
Բազում գրքեր կան,
Առասպելականներից մինչև արկածային,
Ժամանակն ամեն մեկին շարել է իր տեղում,
Ոմանց վրա՝ ննջելով, ոմանց վրա՝ փոշի մաղելով…
Ես ամենախորքից,
Չերևացող ու մոռացված մի անկյունից
քաշում, հանում եմ քեզ՝
Որպես փոքրածավալ, բայց մեծարժեք գիրք,
Եվ դու դառնում ես բարձի տակի գիրք կամ սեղանի,
Որից դժվար է բաժանվել…
…Ինձ վաղուց պետք չէ էջանիշը,
Քանզի…չեմ մոռանում,
թե որ հատվածում եմ ընդհատել քեզ կարդալ…
քանզի ամեն անգամ քեզ կարդում եմ տարբեր տեղերից
ու մի քանի անգամ,
ինչպես անում են սիրելի գրքի հարազատ էջերը կարդալիս:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Ես չե’մ սիրում աշուն նոպաներդ սրտդող,
Քո առավոտ-ցերեկ-գիշեր պոդիումը հին,
Քո արցունքը`տերև, քո արցունքը`դեղի’ն
Եվ չեմ սիրում այգուդ նստարանը ցրտոտ:
Ես չեմ սիրում աշուն…քո աշունը միջի,
Բաժանումը քո ճիշտ, հանդիպումը սխալ,
Ես չեմ սիրում աշուն խազալի պես մխալ
Եվ ոտի տակ մեռնել…անհայտ աղջամուղջին….
Ես չե’մ սիրում աշուն նոպաներդ սրտդող,
Քո առավոտ-ցերեկ-գիշեր պոդիումը հին,
Քո արցունքը`տերև, քո արցունքը`դեղի’ն
Եվ չեմ սիրում այգուդ նստարանը ցրտոտ:
Ես չեմ սիրում աշուն…քո աշունը միջի,
Բաժանումը քո ճիշտ, հանդիպումը սխալ,
Ես չեմ սիրում աշուն խազալի պես մխալ
Եվ ոտի տակ մեռնել…անհայտ աղջամուղջին….
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Քո եղանակը…Տանն ես.
Դու պակասում ես
դրսում,
Եվ ցուրտն
այդ
պատճառով է ,
Եվ դրանից եմ մրսում…Դու դրսում ես արդեն,
Հայտնվել ես,
Արդյոք, օդի՞ց..
Բայց ես անձրևանոց չունեմ,
ՉՈՒ-ՆԵ~Մ…
Եվ…վախենում եմ ամպրոպից…
Դու պակասում ես
դրսում,
Եվ ցուրտն
այդ
պատճառով է ,
Եվ դրանից եմ մրսում…Դու դրսում ես արդեն,
Հայտնվել ես,
Արդյոք, օդի՞ց..
Բայց ես անձրևանոց չունեմ,
ՉՈՒ-ՆԵ~Մ…
Եվ…վախենում եմ ամպրոպից…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Իմ սերն արև եղավ`լուսե ու արդարև,
Ձեզ լույս հասավ, բայց ինձ հրայրք, տապ ու կիզում,
Խանձեց մատներս այն, սիրտս վառեց, վառեց,
Դուք փրկվեցինք մութից, ես գայթեցի իզուր:
Սերս գարուն եղավ`հալեցնելով սառույց,
Ձեզ ջերմություն հասավ, բայց ինձ անձրև ու դող,
Եվ անհայտն էլ, ափսոս, չեղավ հավասարում,
Դուք ծաղկեցիք, իսկ ես դարձա լոկ թումբ ու հող:
Իմ սերն արև եղավ`լուսե ու արդարև,
Ձեզ լույս հասավ, բայց ինձ հրայրք, տապ ու կիզում,
Խանձեց մատներս այն, սիրտս վառեց, վառեց,
Դուք փրկվեցինք մութից, ես գայթեցի իզուր:
Սերս գարուն եղավ`հալեցնելով սառույց,
Ձեզ ջերմություն հասավ, բայց ինձ անձրև ու դող,
Եվ անհայտն էլ, ափսոս, չեղավ հավասարում,
Դուք ծաղկեցիք, իսկ ես դարձա լոկ թումբ ու հող:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Եթե ես քեզ չսիրեի…
/ վերացարկում` ըստ շոշափելիքի, տեսողության ու կնոջ/
/ վերացարկում` ըստ շոշափելիքի, տեսողության ու կնոջ/
Եթե ես քեզ չսիրեի,
Դու կլինեիր երկու ձեռք`
Բարևելու համար, առևտուրի,
Կամ, գուցե, նվեր տալիք մատանին փորձարկելու
Եվ շատ այլ կենցաղային ՁԵՌնարկումների համար…
Եթե ես քեզ չսիրեի,
Դու կլինեիր երկու աչք`
Երկու ձեռքով աչքերը փակելու կամ աչքերն իրենց բնում խեղդելու համար
(դրանց համար պատճառներ միշտ էլ կան,
Ասենք…քեզ չսիրելը կամ չսիրելը քո…)
Եթե ես քեզ չսիրեի,Դու կլինեիր էգ կամ ծանծաղ մարմին`
Երկու աչքով ու ձեռքով երկու…
Որ նկարազարդում են անմեղ երեխաները` իրենց պատկերագրքում…
Բայց հիմա ես սիրում եմ քեզ
Ու գրկում…իմ աչքերի երկարությամբ…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
***
Թախիծ, իմ փոքրիկ շուն հավատարիմ,
Օրերով սոված, թրջված ու հեգ,
Քո ձայնն եմ լսում ես ամբողջ տարի,
Որ իմ շուրթերին դարձել է մի երգ:
Թախիծ, իմ փոքրիկ, անլքող իմ շուն,
Իմ հողաթմբին կլացես հետո,
Քանզի պոետին շներն են հիշում,
Չեն դրասանգում կյանքը պոետով:
Օրերով սոված, թրջված ու հեգ,
Քո ձայնն եմ լսում ես ամբողջ տարի,
Որ իմ շուրթերին դարձել է մի երգ:
Թախիծ, իմ փոքրիկ, անլքող իմ շուն,
Իմ հողաթմբին կլացես հետո,
Քանզի պոետին շներն են հիշում,
Չեն դրասանգում կյանքը պոետով:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
.jpg)
Աստվածաշնչառություն
Առավոտից մինչ գիշեր
Իմ պարանն է հյուսվում ամուր,
Ախ, մի քայլ էլ մնաց, քիչ էլ,
Կամ էլ…թռիչք պատշգամբում:
Ես մարմնից ինչպե՞ս փախչեմ,
Որ շնչել է այսքան բացիլ,
Որ թույներ է արտաշնչել՝
Շրթներկագույն այգաբացին…
Որ ճաքել է՝ մեղսասափոր՝
Կնոջ շնչից պաղ ու տաքուկ,
Թափառել է ու սարսափով
Դատաստանին սպասել թաքուն:
Կամ եղել է ռոյալ ճերմակ,
Նվագել են աստված ու լիրբ,
Բայց մեղեդին, լադը չեմ այն,
Որ երջանիկ խենթը սուլի:
Ախ, մարմինս՝ լայն հայելի,
Զմայլվեցին…բայց իրենցով-
Ե՜ս մնացի անբայելին,
Եվ անշարժը՝ մենալացող:
Ցավեց հոգիս…խլաճի՜չ էր,
Չհասկացան գիրս, ավաղ…
Առավոտը դարձավ գիշեր
Եվ պարանը կանչեց խաղաղ.
Իսկ ի՞նչ, եթե առանց մարմին
Հոգեհանդերձ ու մերկ լինեմ,
Աստվածային օդը առմիշտ
Շնչեմ, շնչեմ ու երգ լինեմ….
Առավոտից մինչ գիշեր
Իմ պարանն է հյուսվում ամուր,
Ախ, մի քայլ էլ մնաց, քիչ էլ,
Կամ էլ…թռիչք պատշգամբում:
Ես մարմնից ինչպե՞ս փախչեմ,
Որ շնչել է այսքան բացիլ,
Որ թույներ է արտաշնչել՝
Շրթներկագույն այգաբացին…
Որ ճաքել է՝ մեղսասափոր՝
Կնոջ շնչից պաղ ու տաքուկ,
Թափառել է ու սարսափով
Դատաստանին սպասել թաքուն:
Կամ եղել է ռոյալ ճերմակ,
Նվագել են աստված ու լիրբ,
Բայց մեղեդին, լադը չեմ այն,
Որ երջանիկ խենթը սուլի:
Ախ, մարմինս՝ լայն հայելի,
Զմայլվեցին…բայց իրենցով-
Ե՜ս մնացի անբայելին,
Եվ անշարժը՝ մենալացող:
Ցավեց հոգիս…խլաճի՜չ էր,
Չհասկացան գիրս, ավաղ…
Առավոտը դարձավ գիշեր
Եվ պարանը կանչեց խաղաղ.
Իսկ ի՞նչ, եթե առանց մարմին
Հոգեհանդերձ ու մերկ լինեմ,
Աստվածային օդը առմիշտ
Շնչեմ, շնչեմ ու երգ լինեմ….
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* * *
Քո ափսենթագույն աչքերը կարծես
Դրախտներ լինեն,
Դրա համար էլ ես չեմ ամաչում իմ մերկությունից...
Գույներդ ինձ տուր` որպես թե հանդերձ-
Բայց, կմերկանամ ես...այդուհանդերձ...
* * *
Ատի՜ր ինձ, եթե էլ չես սիրելու,
թե չես հասկանում բառերից ոչինչ,
թե կմոռացվեմ ես քո սերերում,
ուրեմն, ի՜նչ փույթ, ատելի կոչիր:Խնդրում եմ ատի՜ր, ատի՜ր խնդրում եմ,
որ գոնե զգամ, թե սիրել ես ինձ,
որ զուր չլինի մահվան փնտրումը`
մոր որովայնից չլքող տեսիլ…
Ատի՜ր ինձ, իմ սեր, իմ սերն էլ ատիր,
թե ծաղկելու է այգիդ վերջապե՜ս,
թե պիտի նորից սև օրավարտին
դժոխքի միջով դրա՜խտ վեր ճամփես…
***
Երբ դու գնացիր,
հայացքս փռվեց ձմեռնամայթին
կանաչ գորգի պես,
որ չսայթաքես հանկարծ սիրելիս…
Եվ դու գնացիր`
ետ չնայելով.
Այդպես է, գուցե,
երջանկությունը հեռանում հաճախ`
անտարբեր քայլքով և խռովածի
և այդպես մնում`համրորեն անչար:
Ախ, ինչ իմանաս,
Երջանկությունը ե՞րբ է ավելի գեղեցիկ`
գալի՞ս, թե՞ հեռանալիս…
Երջանիկ սերեր չեն լինում,
գուցե, լինում են սիրված երջանկություններ,
քանզի կարող ենք սիրածին ատել,
Բայց ոչ սիրվածը…
***
Գիշերաբարձդ՝ արցունքախոնավ,
արշալույսներին
խփում ես հերսոտ
սառը պատերին քո պատշգամբի...
իսկ հետո թողնում արևի տակ, որ
չորանա մի քիչ՝ իբրև արցունքից խունացած նամակ...
Դու անհուսորեն ինձ սիրահարված՝
Եվ այդպես հեռվից դեռ ինձ կշտամբիր...
***
Երբ դու գնացիր`
մարմինս ձայնեց հին դաշնամուրի
անլար ստեղի պես,
որին հպվելիս` մեկ այլ նոտա է լսելի դառնում,
մի ուրիշ հնչյուն, որ անուն չունի...
Երբ դու գնացիր`
մարմինս զնգաց զարթուցիչի պես,
որին երջանիկ սիրահարները
մոռացել են ցուրտ մենասենյակում
հանգուցյալ մեկի...
***
Գիտեմ կգաս, կգաս դու`
ոչ ուշացած, ոչ էլ շուտ,
որպես իջնող մայրամուտ,
որպես կարոտ անխոստում:
Գիտեմ կգաս, դու, կգաս`
ոչ մեղավոր, ոչ էլ`սուրբ,
որպես ժպիտ, արտասուք,
ներշնչումով մոգական:
Գիտեմ կգաս, կգաս դու,
չհեռացող սիրտզարկ իմ`
հանց հիշեցում բիրտ կյանքի
կամ էլ մահվան հակազդում
Քո ափսենթագույն աչքերը կարծես
Դրախտներ լինեն,
Դրա համար էլ ես չեմ ամաչում իմ մերկությունից...
Գույներդ ինձ տուր` որպես թե հանդերձ-
Բայց, կմերկանամ ես...այդուհանդերձ...
* * *
Ատի՜ր ինձ, եթե էլ չես սիրելու,
թե չես հասկանում բառերից ոչինչ,
թե կմոռացվեմ ես քո սերերում,
ուրեմն, ի՜նչ փույթ, ատելի կոչիր:Խնդրում եմ ատի՜ր, ատի՜ր խնդրում եմ,
որ գոնե զգամ, թե սիրել ես ինձ,
որ զուր չլինի մահվան փնտրումը`
մոր որովայնից չլքող տեսիլ…
Ատի՜ր ինձ, իմ սեր, իմ սերն էլ ատիր,
թե ծաղկելու է այգիդ վերջապե՜ս,
թե պիտի նորից սև օրավարտին
դժոխքի միջով դրա՜խտ վեր ճամփես…
***
Երբ դու գնացիր,
հայացքս փռվեց ձմեռնամայթին
կանաչ գորգի պես,
որ չսայթաքես հանկարծ սիրելիս…
Եվ դու գնացիր`
ետ չնայելով.
Այդպես է, գուցե,
երջանկությունը հեռանում հաճախ`
անտարբեր քայլքով և խռովածի
և այդպես մնում`համրորեն անչար:
Ախ, ինչ իմանաս,
Երջանկությունը ե՞րբ է ավելի գեղեցիկ`
գալի՞ս, թե՞ հեռանալիս…
Երջանիկ սերեր չեն լինում,
գուցե, լինում են սիրված երջանկություններ,
քանզի կարող ենք սիրածին ատել,
Բայց ոչ սիրվածը…
***
Գիշերաբարձդ՝ արցունքախոնավ,
արշալույսներին
խփում ես հերսոտ
սառը պատերին քո պատշգամբի...
իսկ հետո թողնում արևի տակ, որ
չորանա մի քիչ՝ իբրև արցունքից խունացած նամակ...
Դու անհուսորեն ինձ սիրահարված՝
Եվ այդպես հեռվից դեռ ինձ կշտամբիր...
***
Երբ դու գնացիր`
մարմինս ձայնեց հին դաշնամուրի
անլար ստեղի պես,
որին հպվելիս` մեկ այլ նոտա է լսելի դառնում,
մի ուրիշ հնչյուն, որ անուն չունի...
Երբ դու գնացիր`
մարմինս զնգաց զարթուցիչի պես,
որին երջանիկ սիրահարները
մոռացել են ցուրտ մենասենյակում
հանգուցյալ մեկի...
***
Գիտեմ կգաս, կգաս դու`
ոչ ուշացած, ոչ էլ շուտ,
որպես իջնող մայրամուտ,
որպես կարոտ անխոստում:
Գիտեմ կգաս, դու, կգաս`
ոչ մեղավոր, ոչ էլ`սուրբ,
որպես ժպիտ, արտասուք,
ներշնչումով մոգական:
Գիտեմ կգաս, կգաս դու,
չհեռացող սիրտզարկ իմ`
հանց հիշեցում բիրտ կյանքի
կամ էլ մահվան հակազդում
***
ինձ մի հարցրու, ո՞վ եմ, ո՞վ եմ ես.
մի պատասխանիր դու իմ փոխարեն,
եղածս մի բառ ու մի տող արև,
մի փոքր ալիք`կյանքից ծովեղեն:
Մի ասա, ո՞վ եմ, գրող եմ ու ցավ,
կամ գուցե հմուտ մի ցավագրող,
ի՞նչ է փոխվելու իմ սևագրով,
իմ երգով մաքուր`ողջ, թե հանգուցյալ...
ինձ մի հարցրու, թե այդ ո՞վ եմ ես,
Հարցերի հարցը, երբ դու ես մնում,
որպես մութերի անգուշակ մրուր,
բայց լույսի անվերջ սլացում որպես...
ինձ մի հարցրու, ո՞վ եմ, ո՞վ եմ ես.
մի պատասխանիր դու իմ փոխարեն,
եղածս մի բառ ու մի տող արև,
մի փոքր ալիք`կյանքից ծովեղեն:
Մի ասա, ո՞վ եմ, գրող եմ ու ցավ,
կամ գուցե հմուտ մի ցավագրող,
ի՞նչ է փոխվելու իմ սևագրով,
իմ երգով մաքուր`ողջ, թե հանգուցյալ...
ինձ մի հարցրու, թե այդ ո՞վ եմ ես,
Հարցերի հարցը, երբ դու ես մնում,
որպես մութերի անգուշակ մրուր,
բայց լույսի անվերջ սլացում որպես...
***
Ատամիս տակ բա՜ն չկա,
երգ է`ցավով ատամի,
սովորական Ադամի`
արտասովոր աղջկան:
կարոտ է անրջակա՜ն,
մտածումով, ո’չ ետին,
ատամի տակ բա՜ն չկա,
ատամ չկա՜ պոետին…
.jpg)
Ատամիս տակ բա՜ն չկա,
երգ է`ցավով ատամի,
սովորական Ադամի`
արտասովոր աղջկան:
կարոտ է անրջակա՜ն,
մտածումով, ո’չ ետին,
ատամի տակ բա՜ն չկա,
ատամ չկա՜ պոետին…
***
Արցունքներիս ջրաներկում
Թաց մատները քո մնացին,
Քո մատները չքնաղ վրձին,
որ բերում են հույսի դեռ գույն։
Մեկ օր անցնի, կամ էլ երկու,
այս եմ, այսպես նկարեցիր,
...արցունքներիս ջրաներկում
թաց մատները քո մնացին...
Արցունքներիս ջրաներկում
Թաց մատները քո մնացին,
Քո մատները չքնաղ վրձին,
որ բերում են հույսի դեռ գույն։
Մեկ օր անցնի, կամ էլ երկու,
այս եմ, այսպես նկարեցիր,
...արցունքներիս ջրաներկում
թաց մատները քո մնացին...
***
Լույսի պես ես, նուրբ ես ու հարկավոր,
արև տանող կամուրջ...չայրես միայն թե,
Ու չայրվես նաև, քանզի իմ հանգավոր
երգն այս պիտի հետո լացի անտեր։
Ուրիշ պիտի էլ ի՞նչ, էլ ինչ սիրտն իմ ուզի.
Եթե երգ ես արդեն, նկար, բառ ես ու...Սիրտ...
Լույսի պես ես, նուրբ ես ու հարկավոր,
արև տանող կամուրջ...չայրես միայն թե,
Ու չայրվես նաև, քանզի իմ հանգավոր
երգն այս պիտի հետո լացի անտեր։
Ուրիշ պիտի էլ ի՞նչ, էլ ինչ սիրտն իմ ուզի.
Եթե երգ ես արդեն, նկար, բառ ես ու...Սիրտ...
***
Սիրի՛ր,
սիրի՛ր,
քանի կարող ես,
Ինչպես չի հարցնում ծաղիկը՝
բողբոջելուց առաջ
Եվ գետն ինչպես՝ կարկաչելուց առաջ։
Սիրիր, քանի կանաչ ես ու խոնավ...
Սիրի՛ր,
սիրի՛ր,
քանի կարող ես,
Ինչպես չի հարցնում ծաղիկը՝
բողբոջելուց առաջ
Եվ գետն ինչպես՝ կարկաչելուց առաջ։
Սիրիր, քանի կանաչ ես ու խոնավ...
***
սուրճը տխրեց մեզանից առաջ և հետո,
քանզի միասին չէր խմվել
և այրել էր լեզուդ ու չէր հագուրդել ինձ...
Սուրճը մեր տարբերությունն էր
ու դժբախտությունը՝
ցմրուր մատնված ճակատագրի գուշակությանը...
սուրճը տխրեց մեզանից առաջ և հետո,
քանզի միասին չէր խմվել
և այրել էր լեզուդ ու չէր հագուրդել ինձ...
Սուրճը մեր տարբերությունն էր
ու դժբախտությունը՝
ցմրուր մատնված ճակատագրի գուշակությանը...
***
Կեսս քեզ կտամ, որ ամբողջանաս,
փույթ չէ, թե լինեմ կիսատ կամ զերո,
Դու լրում եղիր միայն թե ջանս`
թեկուզ առանց ինձ, անարա սիրո:
Կդառնամ նորից նախաստեղծ Ադամ,
միայն թե լինես անծիր դրախտում,
որ ցավիս դժոխքներին հավատաս,
եվ որ դու մենակ չլինես, ախ, դու...
Կեսս քեզ կտամ, որ ամբողջանաս,
փույթ չէ, թե լինեմ կիսատ կամ զերո,
Դու լրում եղիր միայն թե ջանս`
թեկուզ առանց ինձ, անարա սիրո:
Կդառնամ նորից նախաստեղծ Ադամ,
միայն թե լինես անծիր դրախտում,
որ ցավիս դժոխքներին հավատաս,
եվ որ դու մենակ չլինես, ախ, դու...
***
Սիրահարները կամաց են խոսում,
շշուկով, վախով, մեղմախոս ու լուռ,
որ հանկարծ. հանկարծ...Տերը չլսի...
որ չհամարվի մեղք ու...բաժանում....
որ թեկուզ մեղսոտ`սերը սեր լինի ու անընդմիջել... դրա համար էլ բարձր են խոսում
մանուկները լոկ, ծերերը նաև`
հանց բարեխոսներ մեր ու ԻՐ միջև...
Սիրահարները կամաց են խոսում,
շշուկով, վախով, մեղմախոս ու լուռ,
որ հանկարծ. հանկարծ...Տերը չլսի...
որ չհամարվի մեղք ու...բաժանում....
որ թեկուզ մեղսոտ`սերը սեր լինի ու անընդմիջել... դրա համար էլ բարձր են խոսում
մանուկները լոկ, ծերերը նաև`
հանց բարեխոսներ մեր ու ԻՐ միջև...
***
Այսօր կսկսեմ քեզ նկարել քո ոտքերից,
Կնկարեմ միայն ոտքերդ, որ, օ, հրաշք,
Վերադառնաս ու էլ չգնաս...
...Թեկուզ հետո ոտքերդ մաքրես իմ գրածի վրա...
Այսօր կսկսեմ քեզ նկարել քո ոտքերից,
Կնկարեմ միայն ոտքերդ, որ, օ, հրաշք,
Վերադառնաս ու էլ չգնաս...
...Թեկուզ հետո ոտքերդ մաքրես իմ գրածի վրա...
***
Մայրամուտին ջերմ են թվում բառերը բոլոր,
Նույնիսկ նրանք, որ արտասանում ես հրաժեշտին սառած,
Ես դեռ կապրեմ ձմեռային քո սառնության...գոլով,
զի ավելի դաժան էր այն թվում ձմեռներից առաջ...
Մայրամուտին այնպես քնկոտ է ամեն բան, խաղաղ,
Քեզ սիրում եմ,-կասես,-հա՛, միայն թե...հաջող,
Բայց բառի հետ երբեք, երբեք դու մի խաղա,
Քանի դեռ մանուկ չես ու չես երդվում խաչով...
Մայրամուտին ջերմ են թվում բառերը բոլոր,
Նույնիսկ նրանք, որ արտասանում ես հրաժեշտին սառած,
Ես դեռ կապրեմ ձմեռային քո սառնության...գոլով,
զի ավելի դաժան էր այն թվում ձմեռներից առաջ...
Մայրամուտին այնպես քնկոտ է ամեն բան, խաղաղ,
Քեզ սիրում եմ,-կասես,-հա՛, միայն թե...հաջող,
Բայց բառի հետ երբեք, երբեք դու մի խաղա,
Քանի դեռ մանուկ չես ու չես երդվում խաչով...
***
Վերջին անգամ պիտի խնդամ`
իմ սեփական լացի վրա,
իմ լացեղեն բարձի վրա,
անպատասխան հարցի վրա...
վերջին անգամ պիտի լացեմ,
պիտի լացեմ, որ դու խնդաս,
դու իմ վերջին, անգիր իմ դաս,
եվ առաջին, որ էլ...չկաս...
Վերջին անգամ պիտի խնդամ`
իմ սեփական լացի վրա,
իմ լացեղեն բարձի վրա,
անպատասխան հարցի վրա...
վերջին անգամ պիտի լացեմ,
պիտի լացեմ, որ դու խնդաս,
դու իմ վերջին, անգիր իմ դաս,
եվ առաջին, որ էլ...չկաս...
***
Չկան թևերս,
Ճիշտ ես, թերևս,
Երևի պետք է
փոխեմ դերերս:
Չկան թևերս,
Ճիշտ ես, թերևս,
Երևի պետք է
փոխեմ դերերս:
***
Թե գնալու ես` գարնանը գնա,
երբ գիշեր ու տիվ անձրև է գալիս,
որ ինձ չտեսնեն...թաց, խոնավ, լալիս..
Թե գնալու ես` գարնանը գնա,
երբ գիշեր ու տիվ անձրև է գալիս,
որ ինձ չտեսնեն...թաց, խոնավ, լալիս..
***
Այն, ինչ կշռվեց բառերի քաշով,
դու ծախելու ես, որ խելոք թվաս,
դու ծախելու ես, որ հարստանաս`
գարնան գալուն պես կամ մի խոր աշուն:
Մինչդեռ իսկական բառերը խորքի
կշռում են հազիվ մի քանի գրամ,
բայց ծանր են լինում ավելի նրանք,
ուրեմն, զգույշ, վայր չընկնեն...ոտքիդ...
Այն, ինչ կշռվեց բառերի քաշով,
դու ծախելու ես, որ խելոք թվաս,
դու ծախելու ես, որ հարստանաս`
գարնան գալուն պես կամ մի խոր աշուն:
Մինչդեռ իսկական բառերը խորքի
կշռում են հազիվ մի քանի գրամ,
բայց ծանր են լինում ավելի նրանք,
ուրեմն, զգույշ, վայր չընկնեն...ոտքիդ...
***
Մի մրսած քամի ինձ գրկելու է,
մի մեռնող արև կփռվի դեմքիս,
եվ ծնվող մի բառ կճչա ձեռքիս`
ես իրեն ու նա ինձ`փրկելու է:
Մի չսիրված սեր կողողի ափս,
Մի ափ կտանի սերս սիրելու,
Մի բույր կմնա հուշի ծիրերում,
Եվ մեկը հաստատ կայրի նամակս:
Մի զսպված արցունք ուսիս կլացի,
Եվ մի լռություն կխոսի թաքուն,
մի ձմեռ պիտի ցնորվի տաքուկ-
բայց դու այդպես էլ չես գալու այցի…
Մի մրսած քամի ինձ գրկելու է,
մի մեռնող արև կփռվի դեմքիս,
եվ ծնվող մի բառ կճչա ձեռքիս`
ես իրեն ու նա ինձ`փրկելու է:
Մի չսիրված սեր կողողի ափս,
Մի ափ կտանի սերս սիրելու,
Մի բույր կմնա հուշի ծիրերում,
Եվ մեկը հաստատ կայրի նամակս:
Մի զսպված արցունք ուսիս կլացի,
Եվ մի լռություն կխոսի թաքուն,
մի ձմեռ պիտի ցնորվի տաքուկ-
բայց դու այդպես էլ չես գալու այցի…
***
Երբեք չես նայել իմ աչքերի մեջ,
Որ...չշփոթեմ աչքերդ երբեք,
Որ կրակն հոգուս էլ չունենա շեջ՝
Հարատեսլանքով սիրո աներեք։
Երբեք չես նայել աչքերի մեջ իմ,
Քանզի չունեի աչք տեսողունակ,
Երբ տեսանվեցիր գիշերավերջին՝
Որպես կուրացնող ու ջերմ Արեգակ...
...Երբեք չես նայել իմ աչքերի մեջ,
Որ չմոռանամ, որ հիշեմ անվերջ...
Երբեք չես նայել իմ աչքերի մեջ,
Որ...չշփոթեմ աչքերդ երբեք,
Որ կրակն հոգուս էլ չունենա շեջ՝
Հարատեսլանքով սիրո աներեք։
Երբեք չես նայել աչքերի մեջ իմ,
Քանզի չունեի աչք տեսողունակ,
Երբ տեսանվեցիր գիշերավերջին՝
Որպես կուրացնող ու ջերմ Արեգակ...
...Երբեք չես նայել իմ աչքերի մեջ,
Որ չմոռանամ, որ հիշեմ անվերջ...
***
Իմ գնալուց առաջ դու կլացես թաքուն,
Թաշկինակի մեջ այն, որ պահվել էր ծեսին,
Եվ կխնդաս հետո քո իսկ լացի կեսից`
Վերհիշելով մեր այն հանդիպումը տաքուկ:
Իմ գնալու պահին կգլորվի արցունքն,
Ինչպես օրն էլ այդ թաց` խոնավ տարվա կոպից,
Ես անկարող պիտի լինեմ նայել կողքից,
Եվ նեղանաս պիտի իմ հայացքի հարցում...
Իմ գնալուց հետո մեկը կգա հաստատ,
մարդ մենակ է լինում միայն հոգում իր մութ,
բայց կկապի հավերժ մեզ էլ քաղցր մի սուտ,
Որ կսպասենք իրար`վերևներում նստած...
Իմ գնալուց առաջ դու կլացես թաքուն,
Թաշկինակի մեջ այն, որ պահվել էր ծեսին,
Եվ կխնդաս հետո քո իսկ լացի կեսից`
Վերհիշելով մեր այն հանդիպումը տաքուկ:
Իմ գնալու պահին կգլորվի արցունքն,
Ինչպես օրն էլ այդ թաց` խոնավ տարվա կոպից,
Ես անկարող պիտի լինեմ նայել կողքից,
Եվ նեղանաս պիտի իմ հայացքի հարցում...
Իմ գնալուց հետո մեկը կգա հաստատ,
մարդ մենակ է լինում միայն հոգում իր մութ,
բայց կկապի հավերժ մեզ էլ քաղցր մի սուտ,
Որ կսպասենք իրար`վերևներում նստած...
***
հրաժեշտին չկարողացար
Թաքցնել ճաքած կոշիկներդ, շուրթերդ, ձեռքերդ,սիրտդ,
Եվ ես ուզեցի քեզ սոսնձել իմ արցունքներով...
իմ փշրված,սիրուն խաղալիք...
հրաժեշտին չկարողացար
Թաքցնել ճաքած կոշիկներդ, շուրթերդ, ձեռքերդ,սիրտդ,
Եվ ես ուզեցի քեզ սոսնձել իմ արցունքներով...
իմ փշրված,սիրուն խաղալիք...
***
Մայրամուտն առավ
մատիտն իր կարմիր,
Խնդրեց, որ սրեմ-
Ես անզգուշաբար մատս կտրեցի,
Մայրամուտներում մի քիչ էլ ես կամ,
Մի քիչ արյունոտ ու մի քիչ մարմի՛ն...
Քանի դեռ ուշ չէ, դու վերադարձիր՝
Վիրակապելով մատներիս խաղաղ
Ուշաթափը ցիր,
Եվ կանխիր քո իսկ արտահոսումը մայրամուտի մեջ...
.jpg)
Մայրամուտն առավ
մատիտն իր կարմիր,
Խնդրեց, որ սրեմ-
Ես անզգուշաբար մատս կտրեցի,
Մայրամուտներում մի քիչ էլ ես կամ,
Մի քիչ արյունոտ ու մի քիչ մարմի՛ն...
Քանի դեռ ուշ չէ, դու վերադարձիր՝
Վիրակապելով մատներիս խաղաղ
Ուշաթափը ցիր,
Եվ կանխիր քո իսկ արտահոսումը մայրամուտի մեջ...
***
Չեմ կարող խոստանալ,
Որ չեմ մեռնի,
Բայց խոստանում եմ ապրել միայն քեզ...
Չեմ կարող խոստանալ,
Որ չեմ մեռնի,
Բայց խոստանում եմ ապրել միայն քեզ...
***
էլ չսիրես, եթե պիտի
մթնես հիմար իմ ժպիտից,
թե լուսանաս իմ թախիծով,
իմ մենությամբ`թաց, աղի ծով:
Էլ չսիրես, թե չես ատի,
թե քո սերը պիտի հատնի,
թե քո սերը չծնի սեր,
Դու չսիրես, սիրով կասեմ,,,
էլ չսիրես, եթե պիտի
մթնես հիմար իմ ժպիտից,
թե լուսանաս իմ թախիծով,
իմ մենությամբ`թաց, աղի ծով:
Էլ չսիրես, թե չես ատի,
թե քո սերը պիտի հատնի,
թե քո սերը չծնի սեր,
Դու չսիրես, սիրով կասեմ,,,
***
Արցունքները թաց են,
որ չայրվեն կոպերը սիրահարի,
այլ միայն մխան,
Եվ աղի են արցունքները բոլոր, որ աչքն ավելի այրվի,
քանզի աչքերը բոլոր ճիշտ են ու սխալ…
Արցունքները թաց են,
որ չայրվեն կոպերը սիրահարի,
այլ միայն մխան,
Եվ աղի են արցունքները բոլոր, որ աչքն ավելի այրվի,
քանզի աչքերը բոլոր ճիշտ են ու սխալ…
***
Ես երկար արտասվելուց հետո միայն նկատեցի,
որ արցունքներ չունեմ,
Եվ որ դրանք վաղուց...բառեր են...
Եվ դրանք աղակալվել էին ու խոնավացել
Հոգու նկուղային հարկում...
Եվ ուրեմն, ես չգիտեմ կարգին լացել...
լացել...քո պես...արցունքներով՝
ի ապացույց...
Եվ ուրեմն, ես չգիտեմ գրել կարգին՝
առանց լացելու։
Ես երկար արտասվելուց հետո միայն նկատեցի,
որ արցունքներ չունեմ,
Եվ որ դրանք վաղուց...բառեր են...
Եվ դրանք աղակալվել էին ու խոնավացել
Հոգու նկուղային հարկում...
Եվ ուրեմն, ես չգիտեմ կարգին լացել...
լացել...քո պես...արցունքներով՝
ի ապացույց...
Եվ ուրեմն, ես չգիտեմ գրել կարգին՝
առանց լացելու։
***
...Իսկ ես գիտեի, մատներդ մոմ են,
քանզի իմ գայթող գիշերների մեջ,
դրանք բերել են լուսավոր դարձի,
այրվելով անշեջ, այրվելով անվերջ:
Իսկ ես գիտեի, մատներդ մոմ են,
եվ մոմ են դրանք, հավիտյան ու զոր,
եվ մեղք է դրանց մոտենալն արդեն,
եվ համբուրելը...վերք է արնածոր...
...Իսկ ես գիտեի, մատներդ մոմ են,
քանզի իմ գայթող գիշերների մեջ,
դրանք բերել են լուսավոր դարձի,
այրվելով անշեջ, այրվելով անվերջ:
Իսկ ես գիտեի, մատներդ մոմ են,
եվ մոմ են դրանք, հավիտյան ու զոր,
եվ մեղք է դրանց մոտենալն արդեն,
եվ համբուրելը...վերք է արնածոր...
***
Միշտ մի ասելիք մնում է չասված,
խեղդում է ներսդ, շուրթերդ այրում,
որ կրկնել ես թաքու՜ն, հայելու՜մ,
բայց հրաժեշտին լռում ես անդարձ։
Եվ մի ավելորդ լռություն էլ կա,
որ խանգարում է թեկուզ...ճիշտ լռել,
զի լռությունն էլ բառով է լրել
Վերին Ասացողն ու Լռողն Առկա...
.jpg)
Միշտ մի ասելիք մնում է չասված,
խեղդում է ներսդ, շուրթերդ այրում,
որ կրկնել ես թաքու՜ն, հայելու՜մ,
բայց հրաժեշտին լռում ես անդարձ։
Եվ մի ավելորդ լռություն էլ կա,
որ խանգարում է թեկուզ...ճիշտ լռել,
զի լռությունն էլ բառով է լրել
Վերին Ասացողն ու Լռողն Առկա...
***
Իմ սերն այդպես էլ չտարբերեցիր,
Ինչպես օվկիանում արցունքն է կորչում,
Եվ արցունքի մեջ`լռությունը ձիգ,
Անխուսափ է, ճայ, ծովերից քո չուն:
Չտարբերեցիր իմ սերը կրքից,
ինչպես գույները`ներկից հասարակ,
որ մի տող կարդաս իմ սիրո գրքից,
Ես չգնացի Ավագ դասարան...
Իմ սերն այդպես էլ չտարբերեցիր,
Ինչպես օվկիանում արցունքն է կորչում,
Եվ արցունքի մեջ`լռությունը ձիգ,
Անխուսափ է, ճայ, ծովերից քո չուն:
Չտարբերեցիր իմ սերը կրքից,
ինչպես գույները`ներկից հասարակ,
որ մի տող կարդաս իմ սիրո գրքից,
Ես չգնացի Ավագ դասարան...
***
Դու ինձ դերասան ու վատը կոչիր,
կշտամբիր դու ինձ, դերախաղս հեգ,
թեպետ լքյալ է մի ամբողջ եզերք
քո ինքնահռչակ դերից առաջին:
Դու մի պահանջիր մտահղացում,
Ինձ մի վերագրիր ծաղրածուի դեր,
ես այդքան...տխուր, տառապած չեմ դեռ,
եվ ինքս չունեմ դեռ իմ…ծաղրածուն:
Թող ինքս նայեմ դերիդ հանճարեղ,
Մեկ է` ամենուր քո խաղն է, դու ես,
մեկ է`ֆինալին պիտի դժգոհես,
Եվ չկարենամ քեզ հակաճառել:
Մի՞թե ուզածդ այդ չէ, դե, ասա'...
դեռ ծանր է դերից կշռում ծափը,
Երբ չխաղացվեց` ինչ հրատապ էր,
երբ խաղն անգիր է, էլ ի՞նչ դերասան...
Դու ինձ դերասան ու վատը կոչիր,
կշտամբիր դու ինձ, դերախաղս հեգ,
թեպետ լքյալ է մի ամբողջ եզերք
քո ինքնահռչակ դերից առաջին:
Դու մի պահանջիր մտահղացում,
Ինձ մի վերագրիր ծաղրածուի դեր,
ես այդքան...տխուր, տառապած չեմ դեռ,
եվ ինքս չունեմ դեռ իմ…ծաղրածուն:
Թող ինքս նայեմ դերիդ հանճարեղ,
Մեկ է` ամենուր քո խաղն է, դու ես,
մեկ է`ֆինալին պիտի դժգոհես,
Եվ չկարենամ քեզ հակաճառել:
Մի՞թե ուզածդ այդ չէ, դե, ասա'...
դեռ ծանր է դերից կշռում ծափը,
Երբ չխաղացվեց` ինչ հրատապ էր,
երբ խաղն անգիր է, էլ ի՞նչ դերասան...
* * *
Երազն ուզում է նմանվել կյանքին,
Ինչպես վաղաժամ մեծականություն երազող աղջիկ,
որ հագնում է մոր բարձրակրունկ կոշիկները ալ...
Եվ երազանքի հայելու առաջ
դիմափոշի է քսմսում այտին,
շրթներկում իրեն կամ ակնոց դնում....
Չէ՜, ոչ մի ակնոց չի մեծացնելու Երազի չափսը,
Եվ չի փոքրացնի գաճաճությունը երկրային կյանքի,
եթե Սեր չկա,
Տեսողունակը Ամենատես չէ...
Երազն ուզում է նմանվել կյանքին,
Կյանքը լացում է ցուրտ լոգարանում՝
որբևայրու պես....
Կյանքն աներազ չէ, երազխաբված է...
Երազն ուզում է նմանվել կյանքին,
Ինչպես վաղաժամ մեծականություն երազող աղջիկ,
որ հագնում է մոր բարձրակրունկ կոշիկները ալ...
Եվ երազանքի հայելու առաջ
դիմափոշի է քսմսում այտին,
շրթներկում իրեն կամ ակնոց դնում....
Չէ՜, ոչ մի ակնոց չի մեծացնելու Երազի չափսը,
Եվ չի փոքրացնի գաճաճությունը երկրային կյանքի,
եթե Սեր չկա,
Տեսողունակը Ամենատես չէ...
Երազն ուզում է նմանվել կյանքին,
Կյանքը լացում է ցուրտ լոգարանում՝
որբևայրու պես....
Կյանքն աներազ չէ, երազխաբված է...
***
Էլ չեմ գրի ձմռան սառցակալած տողեր,
Էլ չեմ թափվի ներքև՝ որպես տերև աշնան,
Էլ չեմ ուզի երգով անձրևաձայն թովել,
Կայրվեմ ամառվա պես՝ անեղանակ, թոշնած...
Էլ չեմ գրի ձմռան սառցակալած տողեր,
Էլ չեմ թափվի ներքև՝ որպես տերև աշնան,
Էլ չեմ ուզի երգով անձրևաձայն թովել,
Կայրվեմ ամառվա պես՝ անեղանակ, թոշնած...
***
Սիրտս, միգուցե, հենց նամակն է քո՝
մի՜ քիչ խունացած ու խոնա՜վ մի քիչ,
թե՞ դուրս ես եկել նամակիս միջից՝
հանց Տեսիլ անգիր-արթ կամ ակնագոց...
Սիրտս, միգուցե, քո երգատուփն է,
որ նվիրել են ծնունդիս օրվան,
որպես թե անեծք, անեծք, բայց օրհնյալ,
որի մեղեդու բառերը սուտ են...
.jpg)
Սիրտս, միգուցե, հենց նամակն է քո՝
մի՜ քիչ խունացած ու խոնա՜վ մի քիչ,
թե՞ դուրս ես եկել նամակիս միջից՝
հանց Տեսիլ անգիր-արթ կամ ակնագոց...
Սիրտս, միգուցե, քո երգատուփն է,
որ նվիրել են ծնունդիս օրվան,
որպես թե անեծք, անեծք, բայց օրհնյալ,
որի մեղեդու բառերը սուտ են...
***
Ես անգիրել եմ նույնիսկ
ձայնը ձեռքիդ ժամացույցի՝
Տարբերելով այն ամենամեծ աղմուկներում, ահե՛ղ...
Եվ ուրեմն քո ձեռքերու՞մ է արդեն իմ Ժամանակն ու...մահը...
Ես անգիրել եմ նույնիսկ
ձայնը ձեռքիդ ժամացույցի՝
Տարբերելով այն ամենամեծ աղմուկներում, ահե՛ղ...
Եվ ուրեմն քո ձեռքերու՞մ է արդեն իմ Ժամանակն ու...մահը...
***
Դու գիտես ինչու գիշերը սև՞ է,
որ չտեսանես կարմիրը արյան,
արյունը, որ մեզ խաբել են՝ սեր է...
Դու գիտես ինչի՞ց մահացավ Արան....
Ես ո՞նց իմանամ, երբ դու չգիտես,
Բայց իմացողին ո՞վ երնեկ կտա,
Ինձ մի հասկացիր, էլ ինձ չցիտես,
Թող գիշեր լինեմ, լռություն ու թաց...
Դու գիտես ինչու գիշերը սև՞ է,
որ չտեսանես կարմիրը արյան,
արյունը, որ մեզ խաբել են՝ սեր է...
Դու գիտես ինչի՞ց մահացավ Արան....
Ես ո՞նց իմանամ, երբ դու չգիտես,
Բայց իմացողին ո՞վ երնեկ կտա,
Ինձ մի հասկացիր, էլ ինձ չցիտես,
Թող գիշեր լինեմ, լռություն ու թաց...
* * *
Դու ետ արի,
եթե զղջաս,
վերադարձիր դանդա՜ղ,
անբա՜ռ, անգի՜ր երգվող՝ հանց թեթև...ջազ...
Դու ետ արի,
եթե զղջաս,
վերադարձիր դանդա՜ղ,
անբա՜ռ, անգի՜ր երգվող՝ հանց թեթև...ջազ...
***
Դու մի զարմացիր,
որ այդպես երկար ու անհուսաբար համբուրում եմ քեզ....
Ախր, ուզում եմ հասկանալ,
որտեղի՞ց է քո նուրբ շրթունքներին
խորն ատելության հաստաբերձ շերտը....
Նկարչի նման ես հեռացնում եմ ներկերն ավելորդ,
որ գույնդ գտնեմ...
Քո հազարագույն, բյուր շրթներկերում մի՞թե գույն չկա...
.jpg)
Դու մի զարմացիր,
որ այդպես երկար ու անհուսաբար համբուրում եմ քեզ....
Ախր, ուզում եմ հասկանալ,
որտեղի՞ց է քո նուրբ շրթունքներին
խորն ատելության հաստաբերձ շերտը....
Նկարչի նման ես հեռացնում եմ ներկերն ավելորդ,
որ գույնդ գտնեմ...
Քո հազարագույն, բյուր շրթներկերում մի՞թե գույն չկա...
***
Ասում էիր,
Ի՞նչ ես անելու սպիտակ մատիտը,
երբ տարագույն մատիտատուփ էիր նվիրում ինձ...
Իմ առանձնության ու նաև ցավի սևերի վրա
ես խզբզում են հենց այդ մատիտով՝
ոչ նրա համար,
որ ապացուցեմ և բան տեսանվի...
պարզապես թող այդ գույնն ապրի երկար և չհատնի թող...
Ասում էիր,
Ի՞նչ ես անելու սպիտակ մատիտը,
երբ տարագույն մատիտատուփ էիր նվիրում ինձ...
Իմ առանձնության ու նաև ցավի սևերի վրա
ես խզբզում են հենց այդ մատիտով՝
ոչ նրա համար,
որ ապացուցեմ և բան տեսանվի...
պարզապես թող այդ գույնն ապրի երկար և չհատնի թող...
***
Երեկո: Վերևում երկինքն է կապտում,
ներքևում...շուրթդ...ներքևի,
Ցավեցնում ենք սիրով, օ, ո'չ, չենք ատում,
Նախընտրում ենք կապույտը ներկերից:
Երեկո: Վերևում երկինքն է կապտում,
ներքևում...շուրթդ...ներքևի,
Ցավեցնում ենք սիրով, օ, ո'չ, չենք ատում,
Նախընտրում ենք կապույտը ներկերից:
Կապույտին խառնվում է կարմիրը,
Շուրթերին թռչուն է կարմրակապույտ,
Համբույրդ ներկում է մարմինս`
Անփորձ նկարչի պես, անփույթ…
Շուրթերին թռչուն է կարմրակապույտ,
Համբույրդ ներկում է մարմինս`
Անփորձ նկարչի պես, անփույթ…
***
Եթե աշխարհում, աշխարհում այս սին,
Կա հրաշք, որ մենք...լինենք միասին,
պիտի աղոթեմ, որ լինի հոգին,
քան թե լոկ մարմինը միմյանց կողքին
Կա հրաշք, որ մենք...լինենք միասին,
պիտի աղոթեմ, որ լինի հոգին,
քան թե լոկ մարմինը միմյանց կողքին
***
Տեր ներիր ինձ իմ բառերի համար,
Բառ, ներիր անտեր մնալու համար....
Բառ, ներիր անտեր մնալու համար....
***
Սիրտս՝ նման է կծկված կնոջ,
դասագրքերում սրտեր չեն, այլ կին,
ե՞րբ է հատնելու այս տխուր կինոն,
Եվ ու՞մ է նման սիրտս, ո՞ր մեկին..
Ախ, երջանիկը հեռացավ մեկ օր՝
Սիրտս կարծելով իջևանատուն,
Տենչալով կանաչ ափերի դեկոր,
Ո՛չ ներսի կանաչ, ծաղկունքի միտում։
Կծկված կին է սիրտս մեկուսի,
Ով հառաչում է իմ հոգեխցում,
Բայց ինչու՞, ինչու՞, ինչու՞ երկուսից
Դժբախտը նայեց հայելուս մեջ ձույլ։
Սիրտս՝ նման է կծկված կնոջ,
դասագրքերում սրտեր չեն, այլ կին,
ե՞րբ է հատնելու այս տխուր կինոն,
Եվ ու՞մ է նման սիրտս, ո՞ր մեկին..
Ախ, երջանիկը հեռացավ մեկ օր՝
Սիրտս կարծելով իջևանատուն,
Տենչալով կանաչ ափերի դեկոր,
Ո՛չ ներսի կանաչ, ծաղկունքի միտում։
Կծկված կին է սիրտս մեկուսի,
Ով հառաչում է իմ հոգեխցում,
Բայց ինչու՞, ինչու՞, ինչու՞ երկուսից
Դժբախտը նայեց հայելուս մեջ ձույլ։
***
Սիրահարները, գուցե, այդպես էլ աշակերտ մնան,
Այն էլ առաջին, նույն...դասարանում...
Սիրահարները, գուցե, այդպես էլ աշակերտ մնան,
Այն էլ առաջին, նույն...դասարանում...
* * *
Արցունքդ ծորաց, հասավ շուրթերիդ,
արցունքն...ավելի սաստիկ է այրում,
շրթներկն ավելի կարմիր է դառնում,
ու դառնում է վերք՝ հոգու շերտերին։
Արցունքդ ծորաց՝ ափերիս հասավ,
Արցունքն ավելի խոր հետք է թողնում,
Կաթիլը նույնիսկ, որ չի ողողում-
Արդ, ո՞վ է մեզնից ուժեղը, ասա՛...
Չեն հանգավորվում արցունքները քո
Իմ տված չնչին երջանկության հետ,
Ուրեմն՝ ունայն, ունայն արահետ՝
Եդեմից սկսյալ, վերջը՝ դժոխքում...
***
Արցունքդ ծորաց, հասավ շուրթերիդ,
արցունքն...ավելի սաստիկ է այրում,
շրթներկն ավելի կարմիր է դառնում,
ու դառնում է վերք՝ հոգու շերտերին։
Արցունքդ ծորաց՝ ափերիս հասավ,
Արցունքն ավելի խոր հետք է թողնում,
Կաթիլը նույնիսկ, որ չի ողողում-
Արդ, ո՞վ է մեզնից ուժեղը, ասա՛...
Չեն հանգավորվում արցունքները քո
Իմ տված չնչին երջանկության հետ,
Ուրեմն՝ ունայն, ունայն արահետ՝
Եդեմից սկսյալ, վերջը՝ դժոխքում...
***
Շուրթդ կլվաս հայելու առաջ,
Կամ թե հաստ շերտով կներկես շուրթդ,
Մեղավորի պես կնայես շուրջդ,
Կարմիր ներկելով, բայց հոգիս վառած։
Կամ թե հաստ շերտով կներկես շուրթդ,
Մեղավորի պես կնայես շուրջդ,
Կարմիր ներկելով, բայց հոգիս վառած։
Դեմքդ կփրկես, օ, նկարելով
Երջանիկ օրվա ցավագին փախուստ,
Թողնելով սակայն, գնալով, ախ, ուր,
Գիտես, չեմ զորի խփել...քարերով...
Երջանիկ օրվա ցավագին փախուստ,
Թողնելով սակայն, գնալով, ախ, ուր,
Գիտես, չեմ զորի խփել...քարերով...
Քանզի քեզանից անմեղը չեմ ես,
Դու այդքան սառը դեռ շա՞տ կջերմես....
Դու այդքան սառը դեռ շա՞տ կջերմես....
* * *
Հրաժեշտին ասացիր, որ ինձ ատում ես,
Թե՞ խոստովանեցիր Սերդ առ ինձ...
չգիտեմ, չեմ հիշում...
Քանզի հրաժեշտի հանդիպումն առաջինն էր նաև...Եդեմից հետո,
Եվ ես վերացած ու ապշահար միայն նայում էի քեզ՝ առանց լսելու....
Հրաժեշտին ասացիր, որ ինձ ատում ես,
Թե՞ խոստովանեցիր Սերդ առ ինձ...
չգիտեմ, չեմ հիշում...
Քանզի հրաժեշտի հանդիպումն առաջինն էր նաև...Եդեմից հետո,
Եվ ես վերացած ու ապշահար միայն նայում էի քեզ՝ առանց լսելու....
* * *
Ես քեզ հանեցի բառերի միջից,
Որպես թե մեղու՝ ծաղկաթերթից նուրբ,
կամ մանուկ որպես, ազատվող մի ճիչ,
Որ ճշմարիտը հնչեցվի հանուր...
Ես քեզ հանեցի բառերից բոլոր,
Որ չվերածվես դու բառախաղի,
Բայց բաժինեցիր ոչ ուրախալի
Կյանք ու տառապանք՝ անբարբառ գոլով։
Ես քեզ հանեցի բառերից ամա,
որ բառակերպվես երջանիկ սիրուն,
բայց նախընտրեցիր լինել բառ սիրուն,
քան թե բառ ժխտող սեր ու սիրտ համակ...
Ես քեզ հանեցի բառերի միջից,
Որպես թե մեղու՝ ծաղկաթերթից նուրբ,
կամ մանուկ որպես, ազատվող մի ճիչ,
Որ ճշմարիտը հնչեցվի հանուր...
Ես քեզ հանեցի բառերից բոլոր,
Որ չվերածվես դու բառախաղի,
Բայց բաժինեցիր ոչ ուրախալի
Կյանք ու տառապանք՝ անբարբառ գոլով։
Ես քեզ հանեցի բառերից ամա,
որ բառակերպվես երջանիկ սիրուն,
բայց նախընտրեցիր լինել բառ սիրուն,
քան թե բառ ժխտող սեր ու սիրտ համակ...
* * *
Հավերժ սեր չկա, որքան էլ՝ անկեղծ,
Միշտ էլ կշեղի սիրաբաղձ ճամփան,
Ու թե սիրո մեջ կա հավերժ մի բան,
ապա դա միայն տառապանքն է մեծ...
Հավերժ սեր չկա, որքան էլ՝ անկեղծ,
Միշտ էլ կշեղի սիրաբաղձ ճամփան,
Ու թե սիրո մեջ կա հավերժ մի բան,
ապա դա միայն տառապանքն է մեծ...
***
Ի՞նչ կարևոր է, թե երբ ես մեռնում,
Ո՞ր եղանակին, որտեղ և ինչպես,
Ինչ-որ մեկին մոտ, և մեկից՝ հեռու,
Երբ որբ ես, մեկ է, ու երբ դու խորթ ես:
Զուր է ամենն այդ մեռնելուց հետո,
Մեռնելուց առաջ զուր է քո ճիգը,
Եթե սեր չկա՝ ցավ արահետով
Դեգերելու է մեր հին կոշիկը...
Ի՞նչ կարևոր է, թե երբ ես մեռնում,
Ո՞ր եղանակին, որտեղ և ինչպես,
Ինչ-որ մեկին մոտ, և մեկից՝ հեռու,
Երբ որբ ես, մեկ է, ու երբ դու խորթ ես:
Զուր է ամենն այդ մեռնելուց հետո,
Մեռնելուց առաջ զուր է քո ճիգը,
Եթե սեր չկա՝ ցավ արահետով
Դեգերելու է մեր հին կոշիկը...
* * *
սիրահարները կամ սիրողը հենց
հաճախ է զղջում սիրելու համար,
ասելով, իբր, սխալվել է անկեղծ։
Դու չսխալվեցիր նաև իմ հարցում, բայց ճիշտ էլ չեղար...
սիրահարները կամ սիրողը հենց
հաճախ է զղջում սիրելու համար,
ասելով, իբր, սխալվել է անկեղծ։
Դու չսխալվեցիր նաև իմ հարցում, բայց ճիշտ էլ չեղար...
Կիթառերգ...
Դու իմ միակ, միակ, միակ իմ բառն ես դու,
եվ մոտիկ ես դու ինձ, իմ շուրթերին, գրչին,
որպես մի բառ, սակայն հեռու ու սառն ես դու,
որպես իմաստ, խորհուրդ՝ անբառակերտ ճիչի։
Դու իմ միակ ուժեղն ու խեղճությունն ես դու,
Լռությունն ես, որից դեռ պեղում եմ...բառեր,
Դու անվերջ ես, թեև իմ վերջությունն ես դու-
անհնար է քանզի սերը բառով սպառել։
***
Ահա, և վերջ։ Դու՛ ասացիր,
Գիտես, որքան հավատում եմ
Քո բառերին ու ատում եմ,
Որ քեզ համար բա՛ռ մնացի...
Ահա, և վերջ. Գուցե սկի՞զբ՝
Դժոխայի՜ն, դրախտացավ,
Դու լքեցիր ու խոստացար
Որ չի լինի ոչ մի կսկիծ։
Թե՞ հեռացար՝ հորինելու
համարական ուրիշ գեհեն,
մեռնելուց վատ ի՞նչն է եղել,
Ուրեմն՝ էլ չեմ սարսափելու։
...Ահա, և վերջ։ Դու ասացիր,
Թող պատահի այն, ինչ՝ պիտի,
Դու կսպանես մի պոետի,
Բայց երկնելով երգ լուսածին...
***
Զարմացել ես հաճախ, թե այդ ինչպես՞, ինչու՞
չես խորտակվել սաստիկ ձնաբքի ներքո,
Չիմանալով, հեռվից քեզ օրհնում եմ երգով,
Որ դու...սիրելիիդ հասնես անգայթ, անչար։
Զարմացել ես հաճախ, ի՞նչ հրաշքով, ինչպե՞ս,
Այդ ինչպե՞ս է եղել, որ չես ընկել անդունդ,
Երբ խավարն է իջել՝ հողմերի հետ անդուր-
Չիմանալով, որ հենց ես եմ կամուրջն անտես...
Զարմացել ես հաճախ, ինձ քո ճամփից՝ շեղել՝
Որպես մի ուժասպառ ու մի թափառ կույրի,
Բայց իմ սիրտը երկար սիրով քեզ կկրի,
Որ երջանիկ լինես, եթե դեռ չես եղել....
***
Կարոտդ քո շուրթերից մինչև իմ շուրթերն են,
Այսինքն, կարոտդ...համբույրակարճ է....
Ես գիտեմ քո բոլոր շրթներկերի գույները,
Որոնք մայրամուտի արևի պես իմ շուրթերին են հանգչել...
Ինչ արած, անճարությունից են կարոտում երբեմն,
Թեկուզ առանց սիրո, առանց կրքի,
Ես միշտ էլ եղել եմ քո վերջին թատերաբեմը,
Եվ եղել եմ վերջին պատռված էջը քո մեծ գրքի...
***
Եթե դու վարդ ես, շատ է քո փուշը,
Թե՝ Սիրո հարված, շատ է քո ուժը,
Դու չէիր ուզում սիրել անմոռաց,
Քեզ պետք էր սիրվել, հիմա դու հուշ ես...
Անչար...
Էլ քեզ չեմ սիրում, էլ քեզ չեմ սիրի,
Առաջին անգամ ու վերջին, գուցե,
Տաք սերս թրծեց քեզ հազար տարի,
Ու քեզ դարձրեց...շիք արձան գիպսե։
Քեզ հորինեցի, Մեծ Խնդում որպես,
Մեծ երջանկություն՝ թեկուզ խաբուսիկ,
Դու ինձ չես սիրի, սակայն կսիրես
Ուրիշի, քանզի քեզ տվել եմ...սիրտ։
***
Եթե մեռնեմ`քո աչքերում,
Եթե ապրեմ`աչքիդ համար,
մահվան նման կպչուն, համառ,
սիրո նման`հավերժ, գերուն:
Եթե մեռնեմ`քո աչքերում,
Եթե ապրեմ`աչքիդ համար,
մահվան նման կպչուն, համառ,
սիրո նման`հավերժ, գերուն:
***
Իմ փոխարեն շողում է Օրը,
իմ փոխարեն մխում է Օրը,
Օրն ստիպում է աչքերս փակել,
իմ փոխարեն խաղում է Օրը:
Իմ փոխարեն բացվում է Օրը,
իմ փոխարեն թացվում է Օրը,
Եվ նույնիսկ առանց իմ ներկայության
բայց քո փոխարեն լցվում է Օրը...
Իմ փոխարեն շողում է Օրը,
իմ փոխարեն մխում է Օրը,
Օրն ստիպում է աչքերս փակել,
իմ փոխարեն խաղում է Օրը:
Իմ փոխարեն բացվում է Օրը,
իմ փոխարեն թացվում է Օրը,
Եվ նույնիսկ առանց իմ ներկայության
բայց քո փոխարեն լցվում է Օրը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий