Ինչ ասել է գրող, ով է նա:
Գրողը սովորական մարդն է՝ մարդու և բնության մասին արտասովոր պատկերացումներով: Գրողն օրինակ լսում է ծաղկի շնչառությունը: Հասկանում է ծառի լեզուն՝ առանց ավելորդ ու կեղծ պաթոսի:
Ինչ խնդիրներ ունի արդի հայ գրողը:
Տպագրվելու խնդիրն ամենացավոտն է: Չեմ կարծում, որ ընթերցողի պակաս կա: ԿԱ որակյալ ընթերցողի քանակական սղություն, ինչն առավել զգայուն է դարձել խորհրդային ժամանակների կոլեկտիվ կյանքի, այդ թվում ընթերցանության ավանդույթների խաթարման համատեքստում:
Հայաստանում կան գրողներ, բնասատղեծներ, խոսքը թե ավագ, թե երիտասարդ սերնդի մասին է:
Իհարկե կան ու փառք Աստծո շարունակում են ստեղծագործել՝ի հեճուկս ոչ միայն գրական դաշտում առկա դժվարությունների: Առհասարակ պետք չէ հասարակարգային և այլ խնդիրներով պայմանավորել գրողի լինել-չլինելը: Նրա առաքելությունն անսահմանության ու շարունակականության մեջ է: Նա մարդու և մոլորակի արտաքին կեղևն ու ներքին հարահոսն է միաժամանակ:
Գրողը ինչ դեր պետք է ունենա հասարակական կյանքում, պատմության մեջ շատ են դեպքերը, երբ գրողը միայն իր մահվանից հետո է հռչակ ստանու:Արդյոք նա պետք է գրի միայն ապագայի համար:
Ընդհանրապես անմահությունն անեծք է: Փոքր Մհերին իր հայրն անիծեց, որ նա անմահ լինի: Անմահ գրող եզրին վերապահում ունեմ.նրանք կարող են նիրհել ժամանակի մի հանգրվանում՝ հասարակական որոշակի վերաբերմունքի ու հոգեկերտվածքի պատճառով, և վերարթնանալ՝ մեկ այլ հասարակարգային զարթոնքի ու վերընկալման շնորհիվ: Լավ գրողը դիպուկ է ինչպես մահն ու կյանքը՝անցյալ-ներկա-ապառնի տեղատվություն-մակընթացությամբ:
Հայ հասարակության վերաբերմունքը ինչպիսին է արդի հայ գրողների նկատմամբ:
Վերջին շրջանում բնականոնացվում է պետության վերաբերմունքը գրողի, գրահատարակչության և գրական դաշտի այլ երևումների հանդեպ, մինչդեռ զարմանալիորեն գրական անցուդարձից անմասն է սովորական քաղաքացին՝ընդհանուր մակարդակում: ՄԻ առիթով ձևակերպել եմ՝.«Նոր սերունդը գիրք չի բացում, որովհետև գիրքը նրան«չի բացում»: Առհասարակ արժեհամակարգի խաթարում կա ամենուրեք: Չկարդացող, գրողի չիմացող մարդու լեզուն մատնում է այդ: Լռությունն էլ է մատնում մարդու գրագիտությունն ու անտեղյակությունը: Գիրքն ու գրողը բառեր չեն, այլ ինչ-որ մոգական վիթխարի երևույթ են, որ այսօր դարձել են ընդամենը բառ:
Նախկինի համեմատ ավելացել, թե պակասել է գրքերի վաճառքը, և նույնը նաև օնլայն վաճառքի և ինտերնետով փնտրելու մասին, նման տվյալներ ունեք՞:
Տվյալների չեմ տիրապետում, բայց վաճառքի պակաս հաստատ նկատվում :
Ինչը կարող է ձեզ համար ստեղծագործելու խթան հանդիսանալ:
Աստծո բացված յուրաքանչյուր օրն ու մթնող օրը նույնպես՝ասել է թե կյանքն իր բոլոր ժամանակաձևերում, գույներում ու տրամադրություններում:
Ամեն մեկը, ով թեկուզ մեկ գիրք է գրում, իրեն արդեն գրող է անվանում, արդյոք չկա գրաքննության կարիք Հայաստանում:
Պետք չէ լինի, կան չափանիշներ ու չգրված օրենքներ, որոնք ժամանակի չափումների մեջ դուրս են մղում արհեստածինն ու որոմայինը:
Ինչ կարծիք ունեք արդի հայ գրականության մասին, որովհետև հայ գրողները հիմնականում գրում են գրքեր «վաճառվող» թեմաներով: Նաև ինչքանով է դա ճիշտ:
Հայ լավ գրողները գրում են տարատեսակ լավ բաների մասին, իսկ վաճառվող թեմաներին հակվածություն թերևս ամենաքիչը գրողներն ունեն՝ իմ իմացած ու արժևորած մարդկանց մասին է խոսքը:
Ինչպես եք գնահատում գրողների միության աշխատանքը գրողների հետ:
Այժմ դրական: Ես ինքս ՀԳՄ մարզային կառույցի անդամ եմ և ականատեսն եմ գրական կյանքի բազմազանությանն ու զարգացմանը համընդհանուր մակարդակով:
Ասում են, 21-րդ դարում չկա գրական կերպար, ձերը որն է, և եթե փորձեիք ստեղծել արդի Հայաստանի հավաքական կերպարը, ինչպիսին այն կլիներ:
Լույսի զինվորը: Պաոլո Կոելիույի հատկանշածն է, բայց բնորոշ է: Լույսի զինվոր՝ բառի ոչ ռազմական իմաստով: Չնահանջող-արարող-հակասական հոմոսափիենսը: Բայց նաև անսահաման բարի ու միամիտ հայ-մարդը՝Քրիստոսի եղբայրը, ընկերը, հակառակորդը միաժամանակ՝ բիբլիական բնօրան Հայաստան տարածքում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий